İlk çocuk genellikle büyük bir sevinçle karşılanan ve aynı zamanda ailenin birliğini sağlayabilecek çocuk olarak kabul edilir.
İkinci çocuk oluncaya kadar el üstünde tutulur. İkinci çocuğun geleceği anlaşılınca, bu durum uygun dille birinci çocuğa anlatılır. Aksi halde birincinin ikinci çocuğu kıskanabileceği ihtimali vardır.
İkinciden sonra üçüncü çocuk da geldiğinde birinci çocukta artık bir sorumluluk duygusu oluşmaya başlar. Küçük kardeşlerini koruma duygusu gelişir.
İlk çocukla ikinci çocuk arasındaki 8-10 yaş fark olduğunda kıskanma duygusu oluşmaz. Özellikle kız çocuklar, ebeveynlerine yardımcı olurlar.
İlk çocukla ikinci çocuk arasındaki yaş farkı 1-1.5 yaş dolayında olduğunda da, kıskanma duygusu oluşmaz. Çocuklar sanki bir arkadaş gibi yetişirler.
Çok çocuklu ailelerde, ortanca çocuk, ilk çocuktan sonra, son çocuktan önceki çocuğa (veya çocuklara) denir. Ortanca çocuk(lar), sevgiyi üstünde toplayan ilk ve sonuncu çocuk ortasında kaldıkları için kendilerini sevilmeyen bir çocuk olarak görürler. Büyük kardeşine yetişebilmek için uğraşırlar, çaba gösterirler.
Ebeveyn ilk çocukta çocuk eğitimi bakımından acemilikler yapabilir, fakat ikinci ve sonraki çocuklarda bu acemilikleri yaşamazlar.
Çocuk açısından bu olaylara baktığımızda, ailenin tek çocuğu olmak; gözde olmayı, aile ile doya doya vakit geçirme ihtimalinin yüksek olmasını, isteklerine daha hızlı ulaşabilmeyi gerektirebilir.
Çok çocuklu ailelerde çocuk yaşlarının birbirine yakın olması eğitimlerinin beraber verilme imkânından dolayı faydalı yönleri vardır. Sakıncalı yönlerinden biri yaşlar yakın olduğundan abilik, ablalık konusu oluşamayacağından çatışmalar çıkma ihtimali vardır.
Çok çocukta ilk çocuk erkek ise, yaşı büyüdüğünde aile problemlerinde babaya yardımı dokunur. İlk çocuk kız ise büyüdüğünde kardeşlerin bakımında anneye yardımı olur.
Çocuklarla ilgilenmede genellikle ortanca çocuk en ihmal edilendir. Büyük kendi başına işleri-ödevini yaparken, anne en küçükle ilgilenirken, ortanca kendi başına kalır.
Çok kardeşli ailelerde, büyük çocuklarda biri başarılı olduğunda, diğer çocuklar/kardeşler, onu örnek alarak onlar da gayrete gelirler ve başarılı olmak için çalışırlar.