Eylül ayı içinde doğmam elbette kimileri için sevindirici bir olaydır. Ama benim için annemin Eylül’ün 17’sinde rahmet-i rahmana kavuşması ve aynı gün farklı tarihlerde ‘İslâm kahramanı’ Adnan Menderes’in idam edilmesi hüzünlü bir ay sınıfına sokuyor Eylül’ü.

Eylül’e renk sıfatı olarak sarı mı yakışır turuncu mu, ne dersiniz? Yaz sıcaklarının yavaş yavaş serin ve yağışlı havalara bıraktığı güzel bir ay olarak hep aklıma gelir.

Nedendir bilemiyorum, Eylül ayı için birçok kimse iyi duygular içindedir. Eylül, okulların başladığı sokakların cıvıl cıvıl çocuk seslerinin dolduğu bir ay olduğu için midir, acaba?

Çünkü Eylül demek yaprakların ağaçlara veda zamanı demektir. Eylül demek, yaprak dolu caddeler, sokaklar demek. Her renkten yaprak görmek isteyen sokaklara çıksın özgürce dolaşsın, ama gözleri açık olarak tabiî ki. Gözler açık, olursa bazı güzellikler görülüyor. Aksi halde yorgunluktur sadece elinize geçen.

Eylül’e ait meyveler de farklıdır hayatımızda; nar, ayva, çitlembik, hünnap vs. Ne demiş birileri; “Eylül’dür ya; yaprak her tuttuğu daldan önce kurur, sonra düşer. /İnsandır ya; o da her güvendiği daldan önce kırılır, sonra düşer…”

Güneş te olsa serindir rüzgârlar Eylül’de. Bazı Eylül’ler bir ömür mesabesindedir, ayrılıklar yaşanır, Eylül yağmurlarında. İnsanların ağzından çıkan kelimeler de ıslanır mı acaba, Eylül yağmurlarında?

Eylül serinliğinde camların buğulanıp sanki rüya görüyormuşçasına gözler dalar, sakakların soğukluğuna ve sessizliğine.

Eylül, mevcudatın ölüp Hafiziyet kanununa uyarak yeni bir baharda uyanmalarının başlangıcını gösterdiği güzel bir aydır.