Üstad Bediüzzaman, “Hem şükür içinde sâfî bir iman var, halis bir tevhid bulunur” diyerek bu konuyu Mektubat, 28. mektupta ele alıyor.

İnsan şükür edecek, fakat ne için, kime? Kişi kendisine verilen, ikram edilen her hangi bir şey için karşısındakine teşekkür eder. İnsan kendine yapılan bir ikramın veya iyiliğin karşılığı olarak yaptığı bu teşekkür, iyiliği yapan taraf tarafından da beklenir zaten. İnsan olarak bize Yaratıcımız tarafından verilen bunca nimetlere karşı şükür etmezsek nankör duruma düşeriz.

Yine peygamberimizin diliyle “Gördüğü iyilikleri dile getirmek, bir şükürdür. (El-Kuza’I, Şihabü’l-Ahbar,31) olduğuna göre kimden ve nasıl gelirse gelsin yapılan bütün iyiliklere şükür etmek gerekmektedir.

“Eğer siz iman eder ve şükrederseniz, Allah neden size azap etsin!“ (Nisa.147) ayetinin anlamına göre ahiret hayatımızda azab görmemek için şükür en birinci işimiz ve görevimiz olmalıdır.

Aslında sahip olduklarımız için daima şükür içinde olmalıyız. Nedir mi bu sahip olduklarımız? Önce canlı olmamız. Daha sonra insan olmamız, akıllı ve şuurlu olmamız. Dünya denilen bu gezegende yaşamamız. Müslüman olmamız. Müslümanlığımızı yaşayabilmemiz.

Nefes alabilmemiz. Aldığımız nefesi verebilmemiz. Yemek yiyebilmemiz. Yemekten sonra şükretmeyi bilebilmemiz.

Yemeğe başlarken Allah’ın adıyla başlamayı prensip edinmemiz. Yemeği yerken onların bize Yaratıcımızdan bir hediye olduğunu bilmemiz. Bunların hepsi bir nimetler silsilesi değil de nedir?Bütün bunlardan başka dünyada rahatça yaşayabilmemiz, dünyanın bizim yaşayabilmemiz için ideal bir mekan olması. Elimizde bir iş yapabilmek için bir gücün bulunması. Bütün çalışmalarımızın sonunda dinlenebilmek için uyumamız. Uyumamız ayrı bir nimet. Uykudan uyanabilmemiz ayrı bir nimettir.

Aslında düşünen bir insan için hayatımızın her anı, doğumumuz, doğumdan itibaren ölüme kadar ki geçen hayat sayfalarımız her biri bir nimettir.