İşte o gün, Hz. Ali’nin (kv) öz evlâdı, aynı zamanda “Âl-i Beyt ve evlâd-ı Resûl”den olan Hz. Hüseyin (ra), yanında saf tutan 72 mazlûmla birlikte Kerbelâ’da şehit edildi. 

Bu elim hadise, on dört asırdır ehl-i İslâmın yüreğini cayır cayır yakan bir kor ateş mahiyetinde, silinmez ve unutulmaz pek derin izler bırakmıştır.

*

O tarihlerde, Hz. Muaviye’nin oğlu Yezid, Emevî Sultanı olduktan sonra Halifeliğini de ilân ederek bütün Müslümanların kendisine biat etmesini emretti. (Oysa, Hz. Hasan ile Muaviye arasında en başta yapılan anlaşma farklıydı; bu şekilde hiç değildi.)

Sultan Yezid, kendisine biat etmesini istediği kimselerin başında ise, şüphesiz saltanat hakimiyetini ve ırkçı istibdat siyasetini kabul etmeyen Hz. Hüseyin (ra) geliyordu.

* 

Yezid, babasının Suriye bölgesinde Şam merkezli olarak kurduğu saltanatı devam ettiriyordu. Hz. Hasan (ra) ise, Haremeyn–i Şerifeyn’de (Mekke–Medine) manevî hakimiyetini kurmuş ve halifeliğini ilân etmiş durumdaydı. 

İslâm âlemi, hilâfet ve saltanat meselesinde (Hz. Ali, Hz. Muaviye) olduğu gibi, din ve milliyet meselesinde (Hz. Hüseyin-Yezid) kelimenin tam anlamıyla ikiye ayrılmıştı. 

Gerek seçmiş olduğu ideal yöntemi ve gerekse üstün liyakati itibariyle, Hz. Hüseyin kat’i sûrette haklı durumdaydı. Ne var ki, bölge ve dünya siyaseti itibariyle genel konjonktür, Yezid’in yanında olup, vakıa, Müslüman toplulukları çok farklı bir istikamete doğru sürükletiyordu.

Liyakat yoluyla seçim sistemi, her yerde hüküm sahibi olmuş ağaların, kralların, sultanların, hakanların işine gelmiyordu. Bu sebeple, dahilî ve haricî bütün yönetimler, Yezid’in barajına su taşımayı tercih etti. 

*

Hz. Hüseyin, zamanın konjonktürel şartları sebebiyle, gerek bölgedeki güçler ve gerekse tek adama dayalı rejimlerden dolayı yapayalnız kaldı. Öyle ki, kendisini memleketlerine dâvet eden Kufeliler tarafından bile yalnız bırakıldı. 

Öte yandan, karşılıklı kuvvet dengeleri arasında da esaslı bir uçurum vardı: 4-5 bin kişilik saltanat ordusuna mukabil, sadece 72 serdengeçti...

Kerbelâ yakınlarında karşılaşan iki kuvvet arasında pek şiddetli bir muharebe başladı. Artık kaçınılmaz hale gelen kanlı çatışmada, Hz. Hüseyin başta olmak üzere, taraftarlarının hemen tamamı şehit edildi. İş bu kadarlıkla da kalmadı, insanı insan olmaktan utandıran daha başka vahşetler de sergilendi.

İşte, o gün bugündür, Müslümanlar, kendi çocuklarına Yezid ismini vermedi, vermiyor, veremiyor...

*

Bu elim hadisenin, çok daha sonraları icat edilen şu Alevilik-Sünnilik ayrımcılığıyla uzaktan yakından bir alâkası yoktur. Hadisenin temelinde, Arap milliyetçiliğini ön plâna çıkaran Yezid’in siyaseti ve onun doymak bilmez iktidar hırsı vardır. Esasen bu hırs sebebiyledir ki, mânâ ve makam-ı hilâfeti dahi dünyevî saltanatın gölgesine alıp adeta hapsettirdi. 

Ehl-i Sünnetten olanlar, bu hadisede en az ehl-i Şia kadar şiddetli rahatsız ve tepkili olmuşlardır. Eğer öyle olmasaydı, en azından isim noktasında ehl-i Şia’yı haklı gösterecek bazı belirtileri görünecekti. Oysa, durum tam tersi: Dünyanın neresinde giderseniz gidin, Sünnî kesimden olanlar arasında sayılamayacak kadar çok Ali, Hasan, Hüseyin, Cafer Fatıma isimlerine rastlarsınız.

*

Meselenin bir de haddinden ziyade istismar edilen bir yönü daha var ki, o da şudur: Ehl-i Sünnet, ikisi de Al-i Beytten ve evlâd-ı Resul olan Hz. Hasan ile Hz. Hüseyin arasında sevgide-saygıda herhangi bir fark gözetmezler, bir ayrımcılıkta bulunmazlar. Mükemmel huy ve güzel ahlâk sahibi her iki güzide şahsiyetin de söz ve davranışlarından gerekli dersleri çıkarmaya çalışırlar. Keza, her iki hazreti de içtihada selâhiyetli gördükleri için, onlara herhangi bir kusur kondurmazlar.

Peki, Ehl-i Şia öyle midir? Öyle mi yapıyordur? Hayır. Kesinlikle hayır. Hz. Hasan’a Hz. Hüseyin’in gölgesinde bakarak onunla yeterince alâkadar olmazlar. Neden? Çünkü, kanı dökülerek şehid edilen Hz. Hüseyin’e olan sevgide ifrata kaçtıkları için, Hz. Hasan’a olan sevgide ve alâkadarlıkta tefrite düşüyorlar.

İfrat noktası da şudur ki: Hz. Hüseyin’in (ra) kanı ve canı üzerinden ajitasyon yapıyorlar. Yani, şiddetli duygusallığa açık olan bu elim meselede açıkça duygu istismarına kolayca meylediyorlar. Meylederken de, ne yazık ki, hatta yazıklar olsun ki, Ehl-i Sünnete karşı taraftarlarının kalplerine kin ve nefret tohumu ekiyorlar. 

Bunda ise, kat’i sûrette haksızdırlar. Zira, Ehl-i Sünnetten olanların Hz. Hüseyin’e ve Al-i Beyt’ten olanlara muhabbeti Ehl-i Şia’dan aşağı değildir.