Dolunay bir kez daha Muharrem ayını gösterirken; hicret ve gurbet ve hicran ve ümit ve mücadele azmi gül goncası sarmalında...

***

Allah’ın habibi ve elçisi, ‘öksüz, yetim, garip’; fakat tevhid akidesinin güzide temsilcisi Hz. Peygamber’in (sav) doğduğu şehirden çıkarılıp, hicrete mecbur edilmesi bir takvimin başlangıcı olmuştu. Zulmetten Nur’a hicretin yıl dönümünde... Nur nerede, zulmet nerede şimdi?

Hicret; zulümden adalete, cehaletten marifete, yabanilikten uhuvvete geçiş serüveniydi. Meşakkatli, mahzun, garip ve az... ‘Ne mutlu gariplere!’

***

Hicri 61 yılının 10 Muharrem gününde ise; Kerbelâ’da, Sevgili Peygamberimiz’in (asm) torunu, Hz. Ali ile Hz. Fatıma’nın (r.a) ciğerparesi Hz. Hüseyin ve çoğu Ehl-i Beyt’ten 70’den fazla insan şehit edilmişti. Muharremi bir mateme ve hüzün mevsimine dönüştürmüştü.

Zalimler için cehennem yeterdi!.. Mücadele meş’alesi kıyamete kadar devam edecekti. O gün zulme karşı çıkanlar izzetle; sessiz kalanlar ise zilletle anılıyor.

***

Yıllar, yakarak ve yıkarak ve tazelenerek gelip geçti. Geçmez sanılan günler, geçip gitti güzel dostum!..

Yeşil, sarı, mor, kırmızı tonlu yaprakların bir bir dalından kopması; dünyanın ve insanın faniliğini ihtar ediyor. “Faniyim, fani olanı neyleyeyim.”

Bekaya aşık, ebediyete namzet ve muhtaç olan ruh “La uhubbü-l âfilin” diye feryad ediyor. Batıp giden şeyler nasıl sevilir ki!

***

‘Ben gurbette değilim, gurbet benim içimde’ diyor şair.

İlk ‘Baba ocağı’ cennetti ve Rabbimizin huzuruydu! Dünya gurbetine atılan Âdemoğlu, ancak Rabbinin huzuruna vardığında, gurbet sılaya dönecekti!

Evet! Hayat bir gurbet ve yolculuktu! Hayat bir mekandan, bir şehirden, bir dünyadan başka birine hicretti. Ruhlar aleminden, ana rahmine hicret, oradan dünya gurbetine hicret; buradan da ‘başka bir memlekete’ hicret!.. ‘O’ndan geldik ve O’na dönüyoruz.’

***

Her yeri Kerbelâ’ya, her ayı Muharreme çevirmek isteyen zalimlerin rağmına; ümidi kaybetmeden, Hz. Hüseyin’in (ra) ‘hürriyet-i şer’iye’ mücadelesi devam ediyor ve kıyamete kadar devam edecek.