Her an kullandığımız kapılardan alınız, izâfî olarak kullandığımız kapılara kadar…
Dış kapı, iç kapı, gönül kapısı, hicran kapısı, dost kapısı, düşman kapısı, hayat kapısı, tenkit kapıları, sevinç kapıları, kahkaha kapıları, İlâhî kapılar, servet kapıları, faiz kapıları…
Daha nice kapılar vardır dünyamızda.
“Ne merde, ne de nâmerde muhtaç olmayan” kapılar…
Ahiret kapıları vardır:
Birinden ebedî saadete gidilir, diğerinden ebedî şekâvete yuvarlanılır.
Başlangıcı kabir kapısıdır.
Her canlının çalmadan açılacağı kapıdır.
Her kapıdan içeri giremezsiniz.
Eski mekân kapıları vardı. Bunlar şifreli idi. Bir defa çaldığınız zaman erkek çalışı, iki defa çalış da hanım çalışına işaret eder, muhataba göre açılırdı kapı.
Şimdi bu gibi mahremiyetlere ihtiyaç kalmamış, kapıyı çalanın görüntüsü ve sesi duyulur hale gelmiştir.
Açılınca dert kapıları, yaralar sızlamaya başlar.
Tenkit kapılarını açacak davranış halleri ise fitneye sebep olur.
Menfî hallerimiz o zaman ortaya çıkar.
Asabî ruhlar azap içinde kalır.
Tesanüd bozulur, cemaatin tadı kaçar.
Bunlar ehl-i imanın çetin imtihanlarıdır.
İşin içine kabil-i hitap kimselerin de girmesi ise işin şeklini oldukça değiştirir.
O zaman gönül kapıları devreye girer.
“Sövene dilsiz gerek, vurana elsiz gerek” mısralarını hatırlarız.
Ne kadar müsbet yönlerimiz varsa o zaman bize gerekli olur.
Haklı adam insaflı olur, haksız ise genellikle enaniyetli olur, gürültücü olur.
Haklı insan bir dirhem hakkını umumî ahenk için feda eder.
Hakperestlik kapıları o zaman açılmalıdır.
Hem de sonuna kadar.
Kapıları kırmadan, levyelere dokunmadan…
Kapılar ya usûlüne göre çalınmalı, ya da doğru anahtarlar kullanılmalıdır.
Kapılar…
İşte her yana ve yöne açılan kapılar…
Ama doğru kapılar…
Alnında istikamet ve metanet yazılan kapılar…
İhlâs ve feragat yazılı kapılar.
Böyle kapıları çalmadan girebiliriz.