Madem kardeşlerin şerefi umumiyetle her ferde ait olabilir; o büyük şeref-i manevîyi şahsî, hodfüruşâne, rekabetkârâne, cüz’î bir şerefe ve şöhrete feda etmek, Risale-i Nur şakirdlerinden yüz derece uzak olduğu ümidindeyim.

Evet, Risale-i Nur Şakirdlerinin kalbi, aklı, ruhu böyle aşağı, zararlı, süflî şeylere tenezzül etmez. Fakat herkeste nefs-i emmare bulunur. Bazı da hissiyat-ı nefsiye damarlara ilişir, bir derece hükmünü kalp, akıl ve ruhun rağmına olarak icra eder. Sizlerin kalp ve ruh ve aklınızı ittiham etmem. Risale-i Nur’un verdiği tesire binaen itimad ediyorum. Fakat nefis ve heva ve his ve vehim bazen aldatıyorlar. Onun için bazen şiddetli ikaz olunuyorsunuz. Bu şiddet, nefis ve heva ve his ve vehme bakıyor; ihtiyatlı davranınız.

Evet, eğer mesleğimiz şeyhlik olsaydı, makam bir olurdu veyahut mahdud makamlar bulunurdu. O makama müteaddit istidadlar namzet olurdu. Gıptakârâne bir hodgâmlık olabilirdi. Fakat mesleğimiz uhuvvettir. Kardeş kardeşe peder olamaz, mürşid vaziyetini takınamaz. Uhuvvetteki makam geniştir; gıptakârâne müzahemeye medar olamaz. Olsa olsa, kardeş kardeşe muavin ve zahîr olur, hizmetini tekmil eder. Pederâne, mürşidâne mesleklerdeki gıptakârâne hırs-ı sevap ve ulüvv-ü himmet cihetiyle çok zararlı ve hatarlı neticeler vücuda geldiğine delil, ehl-i tarikatin o kadar mühim ve azîm kemalâtları ve menfaatleri içindeki ihtilâfatın ve rekabetin verdiği vahim neticelerdir ki, onların o azîm, kudsî kuvvetleri bid’a rüzgârlarına karşı dayanamıyor.

ÜÇÜNCÜ MÂNİ: Korku ve tama’dır. Bu mâni diğer bir kısım mânilerle beraber Hücumat-ı Sitte’de tamamıyla izah edildiğinden, ona havale edip, Cenab-ı Erhamü’r-Râhimîn’den bütün Esma-i Hüsnasını şefaatçi yapıp niyaz ediyoruz ki, bizleri ihlâs-ı tamme muvaffak eylesin. Âmin.

[“Allah’ım, İhlâs Suresinin hakkı için bizi kendi iradesiyle ihlâslı olan ve Senin ihlâslı kıldığın kullarından eyle, âmin.” (Arabî Duanın Meali)]

Lem’alar, 21. Lem’a, s. 282

LUGATÇE:

bid’a: dine aykırı olarak sonradan uydurulan âdet ve davranışlar.

gıptakârâne: imrenircesine, özenircesine.

heva: arzu, nefsin zararlı ve günah olan arzuları.

hodfüruşâne: kendini satarcasına; övünerek, kendini beğendirmeye çalışarak.

hodgâmlık: sadece kendini düşünmek, bencillik.

Hücumat-ı Sitte: altı hücum; şeytanın altı hücum ve hilesini anlatan ve bu hilelerden sakınma yollarını gösteren bir risale (29. Mektub’un 6. Kısmı).

ihlâs-ı tamm: tam ve mükemmel ihlâs.

mahdud: sınırlı.

müzaheme: birbirine zahmet, sıkıntı verme.

tama’: hırs, aç gözlülük.

uhuvvet: kardeşlik.

ulüvv-ü himmet: gayretin yüceliği.

vehim: gerçekte var olmayan, fakat var olduğu sanılan, varmış gibi tasarlanan düşünce ve zan; kuruntu, vesvese.

zahîr: yardımcı, arka çıkan.