Ve zamanla birlikte geçen ömür. Peki bizler, ömrümüzün tükendiğinin ne kadar farkındayız? Çünkü, ömür de zamanla birlikte elimizde durmuyor, akıp gidiyor. Meselâ ben bu yazıyı yazarken de ömrüm tükeniyor, sizler okurken de… Ben ne yaparsam yapayım durduramıyorum ömrümün tükenmesini. Hâkim olamıyorum geçen zamanlara. Hani bu ömür benim sermayemdi? Neden durduramıyorum?  “Ey ömrüm tükenme, bitme!” dememe rağmen beni dinlemiyor. Demek ki bu sermayenin gerçek sahibi ben değilim! Bana emaneten verilmiş. Hakikî sahibi bana bu sermayeyi veren, ezelî ve ebedî olan ve katında zaman kavramı olmayan Cenâb-ı Hak’tır.

Ey zamanın gerçek sahibi olan Allah’ım! Bana verdiğin bu ömür dakikalarını fenadan bekáya çevirmek istiyorum. Fânî olan bu ömür, bâkî olsun istiyorum. Yok mudur bunun bir çaresi? Bu zamanda bu derdime çare olacak, bana yol gösterecek bir mürşide ihtiyacım var. Bu mübarek zâtı tanımak, ona tâbi olmak ve bu derdime merhem bulmak istiyorum. Çünkü zaman hiç bitmesin, ömrüm hiç tükenmesin istiyorum. Yani ebediyen yaşamak istiyorum. Kalbimdeki bu şiddetli beká arzusuna hâkim olamıyor, ruhum dahi ebed ebed diye feryad ediyor, ama ne çare, bir şey yapamıyorum! Bu çaresizlik içinde ömrüm tükeniyor, ama bir yandan da her an bu ömrümün son bulma ihtimali var. Çünkü ecel gizli olduğundan ölüm beni ne zaman ve nerede bulacak bilemiyorum. Ya mürşidimi bulmadan ve tanımadan ölürsem? Aman Yâ Rabbi! Ne hazîn bir durumdur bu! Ne olursun kurtar beni bu hâletten!

Elhamdülillâh... Her duâya cevap veren Allah, benim bu niyazıma cevap verdi ve de kabul etti. Çünkü O’nun inayetiyle mürşidimi buldum. Bu zât hayatı ortada, eserleri meydanda olan, nicelerin îmânlarının kurtulmasına vesile olan, arkasında yüzbinlerce talebe bırakan, hayatını îman ve Kur’ân dâvâsına adayan, bu uğurda her türlü zulme, işkenceye, tazyiklere ve hapislere göğüs geren, her daim müsbet hareket metodunu tatbik eden ve Kur’ân’ın asrımızdaki ma’nevî mu’cizesi olan Risâle-i Nur’u te’lif eden Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri’dir. Bediüzzaman Hazretleri’nin te’lif ettiği Risâle-i Nur, asrımızdaki ma’nevî hastalıklara ilâç, akıllara nûr, kalblere sürûr olduğu gibi benim de bu derdime çare olacak inşâallah. Şimdi ma’nen yaralı ve hasta olarak kendimi bu hekime emanet ediyor, Rabb-i Rahîmime sonsuz hamd ediyorum. Şimdi söz Risâle-i Nur’undur, onu dinleyelim…

“Ey insanlar! Fânî, kısa, faidesiz ömrünüzü; bâkî, uzun, faideli, meyvedar yapmak ister misiniz? Madem istemek insaniyetin iktizasıdır, Bâkî-i Hakikî’nin yoluna sarf ediniz. Çünkü Bâkî’ye müteveccih olan şey, bekánın cilvesine mazhar olur...  İşte o çare budur: Allah için işleyiniz, Allah için görüşünüz, Allah için çalışınız. ‘Lillah, livechillah, lieclillah’ rızası dairesinde hareket ediniz. O vakit sizin ömrünüzün dakikaları, seneler hükmüne geçer.” (Lem’alar, 3. Lem’a)

Ne güzel bir müjde değil mi? Bu müjde için ne kadar hamd etsem azdır. Rabbim bizleri ve sizleri bu müjdeye mâsadak olan yani ömür sermayesini bâkî bir ömre tebdil eden ve ma’nen çok uzun bir ömür hükmüne geçiren kullarından eylesin. Âmin…