Hacı Turgut: “Neredeyse bütün vakit namazlarında şeytan kalbime vesvese veriyor. Ya kaç rekât namaz kıldığımdan emin olamıyorum, ondan emin oluyorsam namazımın sıhhatini bozabilecek herhangi bir şeyden şüpheye düşüyorum. ‘Tekrarlasam mı?’ diye aklıma şüphe geliyor. Hatta bazen o kadar şiddetli oluyor ki namazı bir daha kılıyorum. Vesvese beni rahatsız ettiğinde ne yapmalıyım?”
Vesvese Bir Oktan İbarettir
Namaza dair takvadan, Allah korkusundan ve Allah’ın emrini sıhhatli biçimde yerine getirme kaygısından kaynaklanan hassasiyetiniz zamanla elinizde olmadan ifrat dereceye varmış, vesveseye dönüşmüştür. Eline böyle bir damar geçirmiş şeytan da mal bulmuş Mağribî gibi, bu damarın üzerine atlamış, bu damarı işletmek istemiştir. Vakıa budur.
Bizim işimiz ibadetimizi bildiğimiz ve emin olduğumuz farz rükünleri çerçevesinde yapmaktır.
Şeytanın işi, bulduğu her fırsatı aleyhimize değerlendirmek, her damarı aleyhimize çevirmektir. İbadetimizi batıl yapacak her türlü gayretin içine bodoslama dalmaktır.
Allah’ın işi de kalbimizin hüsn-ü niyetine, samimiyetimize, hulus-u kalbimize, Allah korkumuza bakarak, hatalarımızı bağışlamak, kusurlarımızı itmam etmek, taksiratımızı ikmal eylemek, yanlışlarımızı affetmektir.
Rabb’imiz şöyle duâ etmemizi öğütlüyor: “De ki: Rabbim! Şeytanların yanımda hazır bulunmalarından Sana sığınırım!” 1
Bedüzzaman’a göre bilgi sahibi olmadığımızda gelen, bilgi sahibi olduğumuzda ise def olup giden vesvese, şeytanın, ayağımızı kaydırmak için kullandığı ve her salih amelde kalbimize atıp durduğu bir oktan ibarettir.
TelÂşa Lüzum Yok!
Risale-i Nur’da ifade ediliyor ki, vesvese ehemmiyet verdikçe şişen, ehemmiyet vermezsen sönen, büyük nazarıyla baksan büyüyen, küçük görsen küçülen, korksan ağırlaşan ve hasta eden, korkmazsan hafif olan ve gizli kalan, mahiyetini bilmezsen devam eden ve yerleşen, mahiyetini bilsen ve onu tanısan çekip giden bir musîbettir.
Şeytan namazla ilgili hassasiyetimizi vesveseye çevirmeye uğraşıyor. “Aman duâ ve sûreleri eksiksiz okuyayım, aman tadil-i erkânda hata yapmayayım” dedikçe, unutmayalım ki bu hal ziyadeleşiyor ve şeytanın eline bulunmaz bir fırsat, bir koz vermiş oluyoruz. Şeytan eline bir koz geçirmeye görsün, bize eyvah dedirtiyor ve bizi namazdan uzaklaştırıncaya kadar işi sürdürüyor. Biz namaza bağlı kaldıkça ve “Aman… Aman…” dedikçe bize ilişiyor.
Bu halden kurtulmanın çaresi bu hali üzerimizden atmaktır ve asla telâş etmemektir. Çünkü namaz esnasında böyle unutkanlıklar, dalgınlıklar, onu yaptım mı, bunu yaptım mı korkuları kalbe yakın bulunan “lümme-i şeytânîden” yani, şeytanın penceresinden atılan birer oktur. Şeytan bu okla namaza ihlâsla bağlı olan kalbimizi namazdan uzaklaştırmaya çabalıyor. 2
Namaza Devam Edelim
Böyle vesvese hiçbir şekilde namaza zarar vermez. Ve bu hal biz namaz kılmaya devam ettikçe başımızdan eksik de olmaz. Öyleyse bu hali kovmaya çalışmak boşuna meşguliyettir. Bırakalım bu vesvese namaz içinde namazı araştırmaya devam etsin, bize kıldığımız rekâtları, okuduğumuz duâları, zikirleri unutturmaya çalışsın. Biz namazımıza devam edelim. Bildiğimiz bize yeter!
Diyeceğiz ki, arkadaş, bu hal vesvesedir. Zann-ı galibim şöyledir. Bu zan bana yeter!
Meselâ iki rekât kılmamıza rağmen, hemen ardından “yoksa bir mi kıldım?” gibi bir vesvese geldiğinde hemen zannımıza başvuralım. İlk zannımız zann-ı galiptir. O ilk zan iki ve doğru kıldığımızı söyler. Hah; işte bu bize yeter. Bu zanna itimat etmezsek sıkıntımız artar.
İki secdeyi yaptığımız halde, “bir mi yaptım” vesvesesi geldiği anda, zann-ı galibimize dönelim. İlk zannımız iki diyorsa ikidir; namaza devam edelim. Yanlış çıksa bile Allah kabul eder. Hiç telâşa lüzum yok. Namaza devam edelim. Hiç yokmuş gibi davranalım ve bildiğimiz ve emin olduğumuz şekliyle namazımızı kılalım. Kıldıktan sonra da dönüp arkamıza bakmayalım, gelen vaktin namazına hazırlanalım. Allah kabul etsin.
Dipnotlar:
1- Mü’minûn Sûresi: 97, 98. 2 -Sözler, 248.