Tesanüt Şarttır

Münferit hareketlerle hizmet edilmez mi; edilir. Ama maksuda ulaşılır mı? Bu meçhul!

Maksud nedir peki? Maksud bir hizmette hedefe ulaşmak değildir. Maksud bir hizmette Allah’ın rızasına ulaşmaktır. Allah’ın rızasına giden yollar her zaman hedeften geçmiyor, ihlastan geçiyor. 

Eğer bir yola tesanüt sağlanarak gidilecekse, tesanütü bilerek kıranlar, başarılı da olsalar, mesul olurlar. Tesanütü sağlayanlar az kişi olsa bile, Allah’ın rızasını kazanmaya daha yakın olanlar onlardır.   

Dünya işlerinde bile tesanüt önemli bir başarı sebebidir. Şirketler bunun için kurulurlar. Uhrevi işlerde ise tesanüt, bilhassa, bu çağda şarttır.    

Sen Muzaffer Olacaksın

Tesanüt birlikte hareket etmektir. Birlikte hareket etmenin meydana getirdiği enerji ve sinerji başarmanın en mühim adımlarındandır. En başta sabretmek, ümidini yüksek tutmak ve kendini yenilemek için bu enerjiye ve sinerjiye ihtiyaç vardır. 

Öte yandan tesanüt, insanı ucb, riya, gurur, kibir, benlik, kendini beğenmişlik gibi enaniyet hastalıklarından korur. Şahs-ı manevî ruhunu hâkim kılar. Şahs-ı manevî aidiyeti kişiyi şahsî günahlardan arındırır. Kişiyi maksuda ve hedefe kilitler. Allah’ın rızasına kilitlenen insan, aynı zamanda ve otomatikman başarıyı da yakalar. 

Bediüzzaman nakleder ki: “Celâleddin-i Harzemşah harbe giderken, vüzerâsı ve etbâı ona demişler: “Sen muzaffer olacaksın. Cenâb-ı Hak seni galip edecek.” 

O demiş: “Ben Allah’ın emriyle, cihad yolunda hareket etmeye vazifedarım. Cenâb-ı Hakkın vazifesine karışmam. Muzaffer etmek veya mağlûp etmek O’nun vazifesidir.”

İşte o zat bu sırr-ı teslimiyeti anlamasıyla, harika bir surette çok defa muzaffer olmuştur.”1 

Şahs-ı Manevînin Azaları

Tek başına iman hizmeti yapmak için, bu ahir zaman asrı müsait bir zemin sunmaz. Yollar dikenli ve taşlıdır. Düz değildir. Tek şahısların ayağını kaydırmak, şeytan için, nefis için, fesat şebekeleri için su içmekten daha kolaydır.   

Bu hikmetledir ki, Risale-i Nur, hizmet erkanından ısrarla tesanüt ve birlik beraberlik ister. Der ki: “Nasıl ki büyük bir velî, küçük bir Ashâb kadar hizmet-i İslâmiyede Ehl-i Sünnetçe mevki almadığı gibi, aynen öyle de, ‘bu zamanda hizmet-i imaniyede hazz-ı nefsini bırakıp ve mahviyet ile tesanüd ve ittihadı muhafaza eden bir hâlis kardeşimiz, bir velîden ziyade mevki alıyor” diye kanaatim gelmiş.”2

Bediüzzaman, tesanüt ve şahs-ı manevî sırrını muhafaza eden talebelerini, “insan-ı kâmil ismine layık bir şahs-ı manevînin azaları”3 olarak görüyor. Ve Risale-i Nur’da meseleyi “fenafi’l-ihvan” tabiri ile taltif ediyor.  Yani iman hizmeti için tesanüt eden kardeşler bir şahs-ı manevî oluşturmalı ve birbirinde fani olmalıdırlar. Yani “kendi hissiyat-ı nefsaniyesini unutup kardeşlerinin meziyyat ve hissiyatıyla fikren” yaşamalıdırlar.4 

Netice olarak tesanüt hizmetleri yavaşlatmaz; bilhassa olgunlaştırır, kemale erdirir ve uygun zamanda, uygun araçlarla, uygun performansla yapılmasına imkân verir. Ve “ben” ruhuna mukabil, “biz” ruhunu hâkim kıldığı için ucb vermez, sevabın tamamının tamam kardeşlere aynen misliyle erişmesini sağlar.5  

Aksi takdirde “ben” ruhu iman hizmeti için tam bir faciadır.

Dipnotlar:

1- Lem’alar, s. 228., 2- Şualar, s. 348., 3- Lem’alar, s. 276., 4- Lem’alar, s. 278., 5- Mektubat, s. 502