Bana bir gün Risale-i Nur mesleğinde, ama farklı meşrepte olan bir kardeşim, gazete ile hizmetin Bediüzzaman zamanında değil sonradan ortaya çıktığını, o yüzden iman Kur’ân hizmeti için gazete veya neşriyat hizmetinin çok da olmazsa olmaz bir gereklilik olmadığını ifade etti.
Bediüzzaman’ın misyon ve vizyonunu anlamamış olacak ki bana bu soruyu sordu. Heyhat (!) Hayatı neşir hizmetiyle geçmiş bir Üstadın talebesi olacaksınız ve neşriyat hizmetlerini önemsemeyecek hatta gereksiz göreceksiniz. Bu nasıl bir algı ve nasıl bir okumak!
Tahir Paşa’nın konağında kaldığı zamandan itibaren gazeteleri takip eden, 1907’den sonra İstanbul’da bizzat gazetelere ve dergilere makaleler yazan, daha da ilginci 1909 yılında yine bizzat kendisi gazete çıkarmak için hükümete dilekçe veren bir Üstadın talebesi olacaksınız neşriyat hizmetini gereksiz göreceksiniz. Hadisatı Risale-i Nur penceresinden doğru okumayı öğreten yazıları işinize gelmediği için eleştireceksiniz.
Evet, doğru olmak prensipli olmak her zaman bir bedel ister. Bu duruş bazılarının muhabbetini arttırırken bazılarının da düşmanlığını arttırır ve rahatsız eder. Yeni Asya’nın düşmanları ve rahatsız olanları da maalesef dinsizlerden başka Siyasal İslâmcılar ve en acısı da aynı mesleğin içinde olduğumuz halde siyasete maşa olmuş ve korkutulmuş kardeşlerdir.
Bediüzzaman 36 yıl hiç gazete okumamış, radyoda dinlememiş diyen muterizlere de şunu deriz ki. Bediüzzaman, zamanı doğru okuyan entelektüel bir âlimdir. Hiç gazete okumadığı zamanlar tek parti diktatörlüğünün hâkim olduğu hiç kimsenin konuşmaya cesaret edemediği korkunun ve sindirmenin hâkim olup deccali planların bir bir uygulandığı ve en önemlisi de hak ve hakikati söyleyen hiçbir basın yayın organının olmayıp, yandaş medyanın hâkim olduğu bir dönemdir. İşte böyle bir dönemde ceride okumanın gereksiz olduğunu düşünmüş ve bütün mesaisini gelmekte olan insanlığı kasıp kavuracak cereyan ve savaş musîbetinin kalkması için İman Kur’ân dâvâsına sarılmıştır. Bu tavır hâle mutabık bir hareket olup aklın kemalidir.
Fakat bu süreçte sadece gazete okumayan Bediüzzaman, perde altında altı bin sayfalık eserlerini altı yüz bin nüsha çoğaltmak suretiyle neşriyat hizmetine en yüksek perdeden devam etmiştir.
İşte Bediüzzaman’ı anlamayıp kendi dar ve kısır fehimlerine hapsedenler Bediüzzaman’a en büyük kötülüğü yapanlardır.
Hasılı, Emirdağ Lâhikası’ndaki bir mektupta, “Matbuat lisanıyla konuşmak lâzım“ diyen bir Üstad’ın yolundan giden Yeni Asya’nın belki de en güzel hizmeti Yeni Asya denildiğinde akla Risale-i Nurlar’ın gelmesidir vesselâm.