Bir takım Âyet ve hadisleri de delil olarak gösterip, fakirliğin meziyetlerini anlatıp duruyorlar.

Fakirlik ve zenginlik hakkında muhtelif Hadisler vardır. Bazı hadislerde fakirlik övülürken, bazı hadislerde de zenginlik övülmüştür. Bu durum, hadislerde bir çelişki olarak görülemez. Her sözün makamı ayrı, muhatabı ayrı, zamanı ve mekanı ayrıdır. Bu konuda en doğru tesbiti Bediüzzaman Hazretleri yapmıştır:

“Söylenene bak, söyleyene bakma söylenilmiştir. Fakat ben derim: Kim söylemiş? Kime söylemiş? Ne içinde söylemiş? Niçin söylemiş? Söylediği sözü gibi dikkat etmek, belâgat nokta-i nazarından lâzımdır, belki elzemdir.” (Muhakemat, ikinci makale)

Buradan da anlaşıldığı gibi, her sözün söyleniş gayesi, makamı, muhatabı ayrıdır. O söz, ona göre anlam kazanır. Yoksa, tek bir cümleyi ele alıp da, onun üzerine hüküm kurmak her zaman doğru olmayabilir. Halbuki, Peygamber Efendimizin (ASM) insanları çalışmaya ve zenginliğe teşvik eden pekçok hadisleri de vardır. 

Allah takvalı, zengin ve mütevazı kulunu sever. Ne Kur’an-ı Kerim’de ne de hadis-i şeriflerde, fakirliği öven bir hüküm yoktur. Aksine, çalışma, gayret ve zenginlik teşvik edilmiş, servet sahibi olmak üstün tutulmuştur. Zira imanı kuvvetli ve  zengin müslüman, İslam’a daha çok hizmet eder, zekat ve sadaka vererek fakirleri gözetir, böylece daha çok sevap kazanabilir.

 Bazı hocalar, bugün milletin içinde bulunduğu fakirliğin ve sefaletin sebebini gizlemek için dinden medet umuyorlar. ““Fakirler, cennete zenginlerden yarım gün önce, yani (dünya hesabıyla) beş yüz sene önce girerler.” (Tirmizî, Zühd, 37) Bu gibi hadisleri dillendirerek, milletin içinde bulunduğu fakru zaruret haline şükretmesini tavsiye ediyorlar. Böylece, milletin fakirleşmesine sebep olanlara perde olmaya çalışıyorlar.

Evet, böyle bir Hadis-i şerif vardır. Çünkü fakirlerin hesap verecekleri malları, servetleri yoktur. Zenginler ise mallarının ve servetlerinin hesabını verecekler, nereden kazanıp nerede harcadıkları sorulacağından dolayı gecikirler. Ancak cennete girdikten sonra haseneleri daha fazla ise fakirlerden dereceleri daha üstün olur. 

Cennete girmenin nuhtelif yolları vardır. Cennet, insanın say ve gayretiyle, ibadet ve tesbihatıyla kazanılacak bir yer değildir. En başta iman etmek gelir. Ondan sonra da “dosdoğru” olmak gerekir. Bu dosdoğru olmak ifadesinin içine çok şeyleri sığdırmak mümkündür. Yalan söylememek, söz verdiğinde yerine getirmek, kul hakkı yemekten uzak durmak, zayıflara eziyet etmemek, güçlülere karşı izzetli olmak gibi bir çok güzel hasletleri bu çerçevede sayabiliriz. Allah’a hakkıyla kulluk etmek zaten her insanın vazifesidir. Çünkü kalubela’da Rabbimize söz vermiştik. O sözümüzde durmak da, dosdoğru olmak ifadesinin içine girer. Biz kulluk vazifemizi hakkıyla yaptıktan sonra, Allah’tan Cenneti ümit ederiz. Zaten Rabbimiz de, gerek Kur’an-ı Kerim’inde, gerekse Peygamber Efendimiz (asm) vasıtasıyla, iman edip de dosdoğru olanları Cennetine koyacağını vaad etmiştir. 

Yoksa, fakirlik veya zenginlikle kolayca Cennete girmek mümkün değildir. Hem de Müslümanın birinci gayesi Cennete girmek değil, Allah’ın rızasını kazanmaktır. O kulundan razı olduktan sonra, her muamelesi kula hoş gelir. 

Bediüzzaman Hazretleri, “Cennet ucuz değil, Cehennem de lüzumsuz değil” diyerek bu durumu en güzel ve en doğru şekilde ifade etmiştir.