Hayatı boyunca insanın eline çok çeşitli fırsatlar geçer. Fakat hiç bir fırsat kalıcı değildir. Geldiği gibi de gider. Gittiği zaman da aynı fırsatı bir daha yakalamak mümkün olmaz. İş işten geçtikden sonra dövünmek ise hiç bir işe yaramaz.

Hayatta insanın eline bir çok fırsatlar geçer. Çok defa sahip olduğumuz nimetlerin birer fırsat olduğunun farkında olmayız. Geçip gittikten sonra kıymeti ortaya çıkar ama, artık o fırsat geçmiştir. Mesela, gençlik, hayatta insana bir defa sunulan çok önemli bir fırsattır. Ancak, kaybedildiği zaman değeri anlaşılır. Onun için gençliğin değerini en iyi anlayanlar ihtiyarlardır. Bir çok ihtiyarın “Keşke gençliğim bir daha elime geçse de en güzel şekilde değerlendirsem” dediğini duymuşuzdur. Fakat gençlik, rüzgârın kanatlarına takılan bir bulut gibi çabucak geçip gitmiştir. Bu yüzden, bazı âşıkların ve ozanların, gençlik özlemlerini dile getiren şiirleri, kaçan fırsatların arkasından yakılan ağıtlar gibidir.

İhtiyarlık da bir fırsattır. Atasözünde söylendiği gibi, “zararın neresinden dönersen kârdır.” Gençliğimiz yeteri gibi değerlendiremediysek, hiç değilse ihtiyarlığımızın kıymetini bilerek gençlikte yaptığımız hatalardan pişmanlık duyarak kalan ömrümüzü en iyi şekilde değerlendirmeliyiz.

Sağlığımız da bir fırsattır. Onun değerini de hastalık gelince anlarız. Çeşitli suistimallerle, ihmallerle sağlığımızın kıymetini bilip meşru dairede yaşamazsak, ortaya çıkan hastalıklardan şikayet etmeye başlarız. Ölümün keşif kolu olan hastalıklar gelince ibadet etmek istesek de bir çok hareketi yapamaz hale gelebiliriz. O zaman da “keşke sağlığımda ibadetlerimi yaparak Allah’ın verdiği vücut nimetinin kıymetin takdir etseydim” diye pişmanlık duyabiliriz. 

Aslında ömrümüz de bir fırsattır. Cenabı-ı bize belli bir süre dünyada kalmak için bir ömür vermiştir. Ömrün gayesi, ebedi hayatı kazanmak için verilen bir fırsattır. Verilen ömür sermayesi ile dünya pazarında kârlı bir alış veriş yaparak, öteki âlemde ebedi bir hayatı kazanmak varken, ebedi dünyada kalacak gibi ömrümüzü sadece bu dünya hayatı için harcarsak, sonunda sonsuz bir pişmanlıkla baş başa kalabiliriz. 

Akıllı insan, fırsatları en iyi şekilde değerlendirerek onlardan en fazla istifade eden insandır.

Bir de fırsatları istismar edenler vardır. Bu tipler, kurnaz geçinerek ellerine geçen fırsatları ganimet bilerek, haksız olarak başkasının hakkından istifade ederler. Bunlar, fırsattan istifadeyi hırsızlığa, yolsuzluğa, soygun ve talana bir vasıta yaparlar.  İyi niyetle söylenen ve doğruları dile getiren gerçek atasözlerini de kötü emellerine âlet ederler. Meselâ, “Bal tutan parmağını yalar, su akarken testini doldur” gibi atasözleri bunlardandır. Atalarımız, “Su akarken testini doldur” demişler. Fakat biz, çoktan beri atalarımızla aynı dili konuşmadığımızdan, bunu da yanlış anlamışız. Testi ile yetinmemiş, fırsatı ganimet bilerek hortumla bütün suyu çekmeye kalkışmışız. Böylece hayatımıza “hortumculuk” diye bir kavram girmiş bulunuyor.

Fırsatlar ganimet değil, birer nimettir. Her nimet şükür ister. Bize verilen her bir fırsatı bir nimet bilerek, şükürle karşılamalı, meşru dairede onlardan azamî derecede istifade etmeye çalışmalıyız.