Müslümanlar olarak perişan olmamızın en büyük sebebi ve en çok ihmal ettiğimiz şey, Kur’ân’ın mükerrer emri olan keşfedici tefekkürdür.
Bu, bizi sıradanlaştırıp dünyanın ulaştığı ve yüksek tefekkürün mahsulü olan ilim ve teknoloji harikalardan mahrum ediyor!
Halbuki, bizi tefekküre, düşünmeye yönlendiren 780’i aşkın ayetten birkaçının meali şöyle:
“Onlar hiç düşünmezler mi?” (Nisâ Sûresi, 4:82) “Hâlâ düşünmez misiniz?” (En’âm Sûresi, 6:80) ”Düşünün.” (Sebe’ Sûresi, 34:46.) “Aklını kullanıyorlar.” (Bakara Sûresi, 164;) “Aklını kullanıp anlamazlar.” (Bakara Sûresi, 170, 171)
Keza, “Bir saat tefekkür bazen bir sene (nafile) ibadetten daha hayırlıdır.” (Suyutî, Camiu’s-Sağir, II/127) mealindeki hadis de yüksek tefekkürün önemini nazara verir.
Risale-i Nur, iman esasları ve yüzlerce alt başlığı, İslâmın şartları ve yüzlerce alt başlığı, ibadet, adalet, ahlâk ve ukubatın yüzlerce alt başlıklarını ve baştan sona kalb ve ruhu işletmenin de formüllerini ihtiva eder.
En iyi, en tesirli tefekkür kitabı da maddî-mânevî, ilmî, imanî, dünye- vî-uhrevî her meseleyi Esmâ-i Hüsna penceresinden baktıran Risâle-i Nur’dur. Kainat kitabı ve fen ilimlerinin herbiri bir veya birkaç esmaya dayandığını ispat ederek bizi onlara yönlendirir. “Bazan bir saat tefekkür, bir sene ibadet hükmüne geçer. O saat var; çalış, o saati bul… Bütün Risâlelerin hususî menbaları, madenleri olan binden ziyade âyât-ı Kur’ânîye…” baştan sona tefsir edilmiştir. (Kastamonu Lâhikası, s. 29, yeni tanzim, s. 56).
“Hem Risaletü’n-Nur sair ulemanın eserleri gibi, yalnız aklın ayağı ve nazarıyla ders vermez ve evliya misilli yalnız kalbin keşif ve zevkiyle hareket etmiyor. Belki akıl ve kalbin ittihat ve imtizacı (kaynaşma) ve ruh ve sair letaifin teavünü (duyguların yardımı) ayağıyla hareket ederek evc-i âlâya uçar. Taarruz eden felsefenin değil ayağı, belki gözü yetişmediği yerlere çıkar, hakaik-i imaniyeyi kör gözüne de gösterir. (Kastamonu Lâhikası, s. 13.)
Böylece bizi iman, Kur’ân hakikatleriyle terbiye eder. Çocuklarımıza da ifsat ve ahlâksızlık komiteleri, batıl, sapıtmış felsefik akımlar değil, biz ulaşırız.
Çocuklarımızın maddî ihtiyaçları için nice masraf, sıkıntı ve zahmetlere katlanırız.
Halbuki, ebedî mutluluğu da kazandıracak “tefekkür ve kalbi işlettirmenin yolu” ne kadar ucuz, ne kadar rahat, ne kadar kolay!