Eee ne demişler? Kaçan kovalanır.. Bu hayvancağızlar da etkileniyorlar demek ki, bi türlü peşini bırakmıyorlar adamın. Geçen gün yolda yürürken kafama dank etti bu gerçekler. Yolda yürürken peşimi bırakmayan, orama burama konmaya çalışan (belki ‘öpeyim abi’ çabası içerisindeydi.) bir sineği elimle kovalamaya çalıştığım halde, sürekli peşimde dolaşıyordu. Aklıma geldi hayatın gerçekleri.. İnsanlar olsun, diğer hayvanlar olsun. Hep böyle değil mi? Belki de oyun oynamak istiyordu benimle? Ben onu elimle kovaladıkça şakalaştığını zannediyordu gariban.. Durdum bir anda. Göz göze geldik. Burnuma kondu. Yorulmuş belli.. Burnum kaşındıkça, o da ayaklarıyla kendi burnunu kaşıyordu. Dayanamadım.. Geçmişten gelen bi alışkanlıkla, aaaak diye geçirdim bi tane. (Evet, hatalıyım biliyorum). Iskaladım, kaşınan burnum tokadın etkisiyle acımaya başladı. O da bu hatamı anlamış olacak ki, bir hayal kırıklığıyla uçtu, gitti burnumdan. Bir başka vızıldıyordu sanki artık. Ama yine de bırakmadı beni. Affetti (kendince).
Kafamın etrafında uçmaya devam edip, kulağımın içine konmaya çalıştı. Her vızıldayışta ben daha bir sinir oluyordum onun bu yılışık hareketlerine. Belki de bir şeyler söylemeye çalışıyordu kendince. ‘Gelme üstüme’ dedim, ‘beni rahat bırak’ dedim. Ama o daha bir tutkuyla bağlandı bana sanki. Ama hayat acı... Koşarak uzaklaştım ve binadan içeri girdim. O ise dışarıda kaldı. Elden kaçırmanın vermiş olduğu hüzünle cama kafa atmaya başladı Şeref misali. Siz, siz olun sineklere daha bir samimiyetle yaklaşın. Onların da duyguları olabilir. Camın öbür tarafından bakarken, ‘ben sana lâyık değilim’ dedim. Kendi kendime ben yaptım, siz yapmayın. Çünkü ben gerçekten onların ilgisini hakkeden biri değilim.
“Lamba avizelerinin altında benim bilmediğim bir güç alanı mı var?” gibi sualleri sormaya teşvik ederler, bunların daha ufak boyda olanları. Saatlerce aynı yerde ağır ağır dönüp, durarak müthiş bir seyirlik sunarlar. O an yanlarında arkadaşlarının olması gerekmez. Bu eylemi yalnız başlarına büyük bir mutlulukla gerçekleştirebilirler hiç baymadan. Yanına gidip, korkmasına sebebiyet verince kısa bir süre için deli adamlar gibi kafayı yiyip, deli gibi uçmaya başlarlar. Kısa bir süre sonra sakinleşir ve kaldıkları işe tekrardan devam ederler. Eğer bu işi grup halinde yapıyor iseler, aralarında hayvan dalaşı müsabakaları düzenliyorlardır. Böyle bir grubu avizenin altındaki çekim alanından ayırmak çok güçtür. Basketbolda karşınızdaki rakibe markaj yapıyor edasıyla, kolları sonuna kadar açarak üstlerine gelmek de yıldırmaz bu yaramazları. Coşkun çocukların, vahşi girişimlerinin kobayları…
Benim bi arkadaşım var. Bu arkadaşım, küçükken sineklerle zaman geçirirmiş. Onları adeta havada yakalayıp, saniyelerce onlarla oynarmış. Bildiğimiz sinek uzmanı olmuş. Bilmediği yok bu sinekler hakkında… Ona göre; sinek sevecen bir hayvandır. İnsanla mücadeleye girer. Gider bi noktaya konar. Sonra bekler ki o insan gelsin onu yakalasın. İnsan tam bir sinsi gibi arkadan yaklaşırken, hop kaçar. Gider, konar bi yere bekler insanı. İnsan gider, yakalamaya sakincene, hoop coşar. Nasıl bi keyif alıyorsa artik. Ama nereye kadar gittiği belli değil... Bunun dışında başka bir taktiği olmamasına karşın nasıl bir cesarete sahipse? İşte ipteki cambaz kıvamında takılmaya devam eder.