İnsan hiç görmediği birinin ölümüne böylesine üzülür mü; üzülür. İçim gitti, be! Yıllarca beraber olduğum birinin ellerimden kayıp gitmesi gibi bir şey… Boşluğa düşmüşüm gibi. Hattâ bir arkadaşım aradı. Cenazedeyim; üzüldüğünüzü bildiğim için buralardan haber vermek istedim dedi. Mahşerî kalabalıktan bahsetti. “Mümkünse gidin” dedim; “aileyi tesellî edin.” “İyi dedin” dedi. “Eskiden yapıyorduk böyle şeyleri ama şimdilerde unutuldu” diye o da dertleniyordu.

Adını koyamadığım acılara gark oldum. Ahiret inancım teselli etti beni. Yoksa? Yoksa çok çok daha tutamazdım kendimi. 

Adını bu bayram öğrendim: Ferdi Zeyrek. Tanıdığım biri değil, ama tanıyormuşum meğer! Nerden mi? Fotoğraflarından… Halk ile o samimi yakınlığından. Kent Lokantası’nı besmele ile açışından… İçinden geldiği gibi bismillahirrahmanirrahim diyordu. Elinden o yemeği yemek isterdim. 

Güler yüzlü idarecileri o kadar çok özlemişiz ki… Bana göre o güler yüzü ile halkının kalbinde yer tutmuş ve oraya da gömüldü.

Cenazesinde bulunmak isterdim. Nur içinde yatsın. 

Bakın; iyi insanlar azaldı. Onları gölge gibi takip eden [karanlık] gölgeler var. Bu yüzden onları yine gölge gibi takip eden koruyucu şemsiyelere ihtiyaç var. Hatırlı, hayırlıların muzır manileri çok olur diyor kitap. 

Akif ülkeyi terk etti. Menderes mâlum. Demirel daha dün ne ölümler atlattı. Fatih’in ölümü şüpheli… Nazım Hikmet, Kemal Tahir on ikişer yıl hapis… Ali’nin, Ömer’in, Osman’ın cinayete kurban gitmeleri gibi tarihteki acı olaylar önümüzde…

İçimin gözyaşlarını dindirmek kolay olmayacak. Kendimi avutmak için bu mısralar dilime dolandı. 

*

BİTMEZ BAHAR ÖZLEMİ

Ferdi Zeyrek’e rahmetle…

Ülkem!

Acılardan acılara…

Bir bahar bekliyoruz.

Bu kışlar biter diye…

O kuşlar gelir diye…

Ümitler içindeyim.

Nedir diye sorma!

Kararan ufuklara bak!

Sabah uzak mı, anne?

Ey her şeyin sahibi!

Ey ferahlık sahibi!

Senden nur istiyorum.

Ömrüm bir ân; biliyorum.

Sofralar dağılıyor çarçabuk.

Bana bitmezlik ver.  AH