(1) Aydınlık sabahı düşün ve durgun karanlık geceyi. Rabbin seni ne unuttu ne de darıldı. Öteki dünya senin için (hayatının) bu ilk bölümünden mutlaka daha iyi olacak! Ve zamanı geldiğinde Rabbin sana (kalbinden geçeni) bağışlayacak ve seni hoşnut kılacak. (Duha Suresi- 1/5)

İnsan bin bir duygularla murassa bin bir çeşit elemlerden ruhu müteellim olabilen ve ruhun aldığı bu yaralara Kur’an’dan reçeteler arayan bir yolcudur.

Kur’an’da ve tefsiri Risale-i Nur’da insanın kemalatından ve terakkisinden çokça bahsedilir. Bu yolcunun, yaratılış amacını gerçekleşetirebilmesi, terakkiyat yolculuğunu hakkıyla tamamlayabilmesi, Cenab-ı Hakla iletişimini sıkı tutmasına bağlanır. Ve ancak vahdet sırrını anlayabilen insan, kainatın en kıymettar meyvesi ve alemin yaratıcısının muhatabı ve dostu olabilir (2. Şua, 3. Meyve). Bu kadar mütenevvi alat ve hissiyatla teçhiz edilmiş bir kulun tabi ki de iniş çıkışları olacaktır. Ki Üstad da zaman zaman bu farklı haletleri yaşadıktan sonra bazı hakikatlerin kendisine açıldığını ve o imtihanını verdiğini ifade eder. İman gözlüğünü takınca sırr-ı tevhid imdadıma yetişti ya da şu ayet imdadıma yetişti şeklinde ifade eder.

İnançlı insanlar bile, dönem dönem Allah ile olan iletişimleri zayıfladığında ümizsizliğe düşer. Şeytan böyle düşüş anlarında kulu rahat bırakmaz. ‘Allah seni sevmiyor ya da değer vermiyor ya da senimle konuşmuyor.’ gibi vesveselerle bataklık yakınlarında gezdirir ve kendi içinde büyük bir fırtına kopartır.

Ve bu fırtına eğer, Duha suresiyle sekinet bulursa kişi kendini nasipli hissedebilir. Kul, Allah ile iletişiminin zedelendiğini düşündüğünde Kur’an’a sarılır ve ayetlerle teskin olur.

Peygamberimize vahiy kesilmiş, endişeli bir bekleyiş içerisinde iken aklında, belki de, “Allah bana kızgın mı?”, “Vahiy neden kesildi?” gibi sorular vardı. Tabi ki Peygamberimiz bir hata yapmadı ama kim bilir, “Bir hata mı işledim ki Allah artık bana vahiy göndermiyor?” diye düşünüyordu. Tam da bu esnada Duha suresi nazil oluyor.

Ayetin başında kuşluk (duha) vaktinden ve bir geceden bahsediliyor. Hiç bitmek bilmeyen endişeli bir geceden sonra gelen kuşluk vakti, insana sabahı ve rahatlatıcı saatleri müjdeliyor. Duha ile, sadece gün değil, zihinler de nurlanıyor ve bu nurlanma aynı zamanda insanın neden yaratıldığını kavraması anlamına da geliyor.

İşte o zaman ayetle bütün anlamsızlıklar yok oluyor ve her şey anlam kazanıyor.

Ve ayetin devamında inanılmaz teskin edici şöyle cümleler geliyor; “Rabbin sana kızmadı, sana darılmadı da, Rabbinle iletişimin koptuğunu zannettin ve aklına şüpheler doldu. İnsanların sana hissettirdiklerini Allah’ın senin hakkında düşündükleri zannettin. Aslında bu çırpınışlar Allah’ın sana verdiği potansiyeli gerçekleştirememenin verdiği kabz halleri. Bu yanılgılar içinde boğulurken bir el geldi. Sorun yok kulum, sana kızmadım.”

Kur’an’ı okurken, şu an burada bize hitap ediliyor şeklinde okumak gerek. Vahyi hikayeleştirirsek hayatımıza hiç bir sonuç çıkaramayız. Yaratılış amacı herkesin kendine özeldir. Her kulu Allah ne hikmet ve vazife için yarattı ve insan bunun için ne yapıyor bütün mesele bu. Bu sorulara cevaplar bulabildiğinde ayetin devamındaki “seni yetim bulundurup barındırmadı mı, seni fakir bulup zengin etmedi mi, şüphesiz Allah sana verecek ve sen de hoşnut olacaksın”, cümlelerini anlamak kolaylaşıyor. Neden yaratıldığını bulan bir kul, asıl zenginliği bulmuş oluyor.

Allah’tan gelecek her iyiliğe muhtacız. Allah’ın, “Kulum, seninle ifitar ediyorum.” demesi, insanın neden yaratıldığını düşünmesi için motivasyon olarak yetmez mi?

Ayetle yaşayıp, ayetle sekinet bulanlara ne mutlu!