Türkiye’yi idare edenler ne çalışanların, ne de emeklilerin dertleriyle dertlenmedikleri için hadise iyice büyüdü ve bazı emeklilerin ‘otellere sığındığı’ ortaya çıktı. Sonrasında bu hadisenin sadece bir şehirle sınırlı olmadığı, başka yerlerde de benzer tabloların olduğu anlaşıldı.

Emeklilerin aldıkları aylıkların geçinmeye yetmediğini elbette Türkiye’yi idare eden siyasetçiler de biliyor, ama buna rağmen sıkıntıları görmemeyi tercih ediyorlardı. Ne zaman ki “Emeklilerin evi artık ucuz otel odaları!” başlıklı haber duyuldu, ‘emekli krizi’nin üstünün örtülemeyeceği anlaşıldı. 

Oksijen gazetesinde yer alan haber şöyle başlıyordu: “Ankara Ulus’taki ucuz otellerin hemen hepsi yaşlı emeklilerle dolu. Odaların günlüğü 200 ila 400 lira arasında, aylık 6 bin lira ödeyen de var, 12 bin lira ödeyen de... 6 bin lira ödeyenlerin odalarında tuvalet ve banyo yok... Bir otel köşesinde yalnız başlarına yaşıyorlar. Çoğunun maaşı en düşüğünden 16 bin 881 lira, başka çareleri yok. Ne ev var, ne çoluk çocuk onlara bakacak. En az 25 yıl çalışıp çabalamışlar ve karşılığı bu olmuş, bir otel köşesi...” (Mine Şenocaklı haberi, 12 Aralık 2025)

Esasında bu mesele ‘herkesin bildiği bir sır’ gibiydi. Emeklilerin sıkıntı içinde olduğunu görmek için otel odalarına sığındıklarını duymaya da gerek yoktu. Hatta bu haber ilk duyulduğunda “Acaba gerçek mi? Mizansen olabilir mi?” diyenler oldu. Sonrasında konu TBMM gündemine de taşındı ve tartışıldı. İktidar ise “Emeklilerin kaldıkları otelleri ziyaret ettik, gördük” mealinde açıklama yaparak bir bakıma “Takipteyiz, gereğini yapacağız” demek istedi. Elbette otelleri ziyaret etmekle, geçici imkânlar sunmakla bu mesele çözülebilecek bir mesele değil. Otellerin ortaya koyduğu tablo, cemiyetin içten içe yıkıma uğradığını göstermiş oluyor. 

Ankara Ulus’taki ‘ucuz oteller’i konuşurken meselenin buralarla sınırlı olmadığı anlaşıldı. Bir başka haber, “Vatandaş darda hayat otogarda” başlığıyla duyuruldu. Haberde, “Dar gelirliler için hayat öyle zorlaştı ki büyükşehirlerde kira ödemek imkânsız hale geldi. Meclis’in dibindeki [Ankara]otobüs terminali bile onlarca kişinin barınağı oldu” denilmiş. (nefes.com.tr, 17 Aralık 2025)

Elbette bu haber de önce şüphe ile karşılandı. Acaba haberde konu edilenler ‘yolcu’ muydu? Ankara Büyükşehir Belediyesi adına yapılan açıklama durumun vehametini ortaya koydu. Açıklamada, şu ifadeler kullanılmış: “Son bir hafta içerisinde AŞTİ’de 11 vatandaşımız tespit edilmiş ve bu vatandaşlarımız barınma evlerimize yerleştirilmiştir. Ancak zaman zaman, ekiplerimizin tüm bilgilendirme ve yönlendirmelerine rağmen barınma evlerimize gitmek istemeyen vatandaşlarımız da bulunmaktadır.

Barınma evlerimizde kalan vatandaşlarımızın konaklama, sıcak yemek, temizlik ve hijyen, kıyafet ve sağlık yönlendirmeleri başta olmak üzere tüm temel ihtiyaçları Ankara Büyükşehir Belediyemiz tarafından karşılanmaktadır.” (https://www.ekonomim.com, 17 Aralık 2025)

Tabiî ki haberlerin devamı da var: “Eskişehir’de de kira ve temel ihtiyaçlarını karşılayamayan birçok emekli, Tepebaşı Belediyesi Metin Özöğüt Yaşam Merkezi’ne yerleşti. Emekliler, ekonomik zorlukların yanı sıra yalnızlık ve bakımsızlığın da bu kararda etkili olduğunu belirtti.” (ankahaber.net, 18 Aralık 2025)

Kanaatimizce bu haber ‘yılın haberi’ olmayı hak ediyor. Çalışanına ve emeklilerine sahip çıkamayan bir ülkenin “Büyük Türkiye” olması mümkün olur mu?