Hepimiz; ölümü ve birgün kendimizin öleceğini de biliriz. Zahmetsiz zamanlarda, çareler tükenmemişse, yakınlarımız ölmüş veya ölümle pençelenmişse; ölümü pek hissetmez ve kendimizden de uzak tutarız.
Şeytan ve avaneleri “doğanın kanunu”, “herkes gibi sen de öleceksin”, “ölüm kaçınılmaz”, “ölümü fazla düşünme keyfine bak”, “bir daha mı dünyaya geleceksin doya doya...” ve benzeri bahanelerle devreye girer, ölüm gibi bir hakikati basitleştirir, tefekkürünü önler.
Dünya tamahı, mal ve mevki hırsı, haksızlıklar ve daha nice kötülüklerin sebebi; ölüm ve sonrasını, yani mahkem-i kübrayı unutmaktır. Oysa olması gereken “hiç ölmeyecekmiş gibi dünyaya; her an ölecekmiş gibi ahirete” çalışmaktır. Dünya ve ahiret saadeti dengeleme ve “hesaba çekilmeden önce hesabı yapmaktır.”
“Hanginizin davranışça daha iyi olduğunu denemek için ölümü ve hayatı yaratan O’dur. O, güçlüdür, çok bağışlayıcıdır.” (Mülk Sûresi; 2 âyet)
Doğum ile başlayan hayat serüvenimiz, akıl baliğ olmakla mükellef; yani Allah’ın emrini gücümüz nisbetinde yerine getirmekle mesul ve imtihana tabi tutuluruz. Ölüm ile dünya hayatı biter ve amel defterimizle başbaşa kalırız.
Peygamberimiz (asm): “Bütün zevkleri kökünden yok eden ölümü çokça hatırlayınız!” (Tirmizi)
Bediüzzaman: “Ey hizmet-i Kur’âniyede arkadaşlarım! İhlâsı kazanmanın ve muhafaza etmenin en müessir bir sebebi, rabıta-i mevttir. Evet ihlâsı zedeleyen ve riyaya ve dünyaya sevk eden, tûl-i emel olduğu gibi; riyadan nefret veren ve ihlâsı kazandıran, rabıta-i mevttir. Yani: Ölümünü düşünüp, dünyanın fâni olduğunu mülâhaza edip, nefsin desiselerinden kurtulmaktır...” (Lem’alar)
Ölüm gelmeden önce ölümü hissetmeyi, hesaba çekilmeden önce hesap yapmayı ve terazide salih ameli ağır olanlardan olmayı Allah bizlere/sizlere nasip etsin. Amin...