İslâm coğrafyasında Müslüman halkların meydanlara inerek İsrail’i protesto etmeleri ve diğer ülkelerde vicdan sahibi toplulukların benzer yolla onu kınamaları, İsrail’i durdurmaya yaramadığı açıktır. Onu durduracak en etkili mücadele şekli; onun mallarına iktisadî/ekonomik boykotaj uygulamaktır.

Yahudilerin imal ettikleri kozmetik, gıda, tarım, meşrubat ve temizlik ürünleri, İslâm ülkelerinin pazarlarında peynir ekmek gibi satılmakta olduğu bilinmektedir. Sahipleri Yahudi olan kafe ve restoran zincirlerinin, İslam ülkelerindeki büyük şehirlerin en lüks semtlerindeki şubeleri, yoğun Müslüman müşterilerle dolup taşımaktadır.

Bu işletmelerin, satışlardan elde ettikleri karın belli bir yüzdesini İsrail’e destek olmak üzere gönderdikleri de malumdur. Ne yazık ki bu destekler silah ve mühimmat şeklinde Filistinlilerin öldürülmesinde kullanıldığı kuvvetle muhtemeldir.

İslâm ülkelerini yöneten, haktan ve halktan kopuk tek adam rejimlerinden demokratik bir idareye dönüşmedikleri sürece, -kuru kınama dışında- İsrail’e yönelik caydırıcı bir tavır beklemek boşunadır. Çünkü bu yönetimlerin liderleri, İsrail’e yönelik ciddî bir teşebbüste bulunmaları halinde, ona destek veren ve dünya siyasetinde etkili olan ikinci Amerika ve 2.Avrupa zihniyetini taşıyan derin güçlerin, koltuklarını altlarından çekmelerinden endişe ederler.

Bu güçler, tek adam rejimlerini pasifize etseler de, Müslüman halklara kolay kolay etki edemezler. Bunun için diyoruz ki 1,5 milyarlık nüfusa sahip Müslüman halkların en azından çoğunu, işin vahameti hakkında ikna ederek Yahudi mallarını -bir süreliğine de olsa- boykot etmelerini sağlamak için bir kampanya düzenlemek çok etkili ve yerinde bir tavır olacaktır.

Zira ahireti göz ardı ederek sırf dünya hayatına odaklanmış, mal ve servet biriktirme peşinde koşan Yahudilerin, maddî menfaatlerinin zedelenmesi halinde vermeyecekleri taviz yoktur. Mallarının Müslüman kitleler tarafından satın alınmadığını gören ve büyük bir malî kayba uğrayan Yahudi firma ve işletmeler, bu işin müsebbibinin İsrail olduğunu bilecekler ve onu uyarma yoluna girecekleri kuvvetle muhtemeldir.

Müslüman halkların cesaretle bu tavrı göstermeleri durumunda, İsrail’i mezaliminde kayıtsız şartsız desteklemeye devam eden diğer ülkelere de bir ikaz olacaktır. Bilindiği üzere devletlerarası ilişkiler, karşılıklı siyasî ve ekonomik menfaatlere dayanır. Böyle bir boykottan maddî zarara uğrayan bir devletin, İsrail’in yanında yer alarak Müslüman toplumları rencide edecek siyasî bir tavrı sürdürmesi pek mümkün olmayacaktır.

Son söz: Eski asırlarda zalim devlet ve toplulukların zulüm ve zararlarını defetmek, inatlarını kırmak, kılıç ve kuvvet yoluyla oluyordu. Günümüzde bu iş, kuvvet ve silah yerine ilim, marifet, sanat ve teknolojide üstünlük, ortak akılla hakka bina edilen sağlıklı bir dayanışma ve öngörüye dayanan bir diplomasiyle yapılması halinde başarıya ulaşır. İktisadî boykot, İsrail’i ve ona kör destek veren ülkeleri protestolardan çok daha etkileyeceğini ve onlara geri adım attıracağını düşünüyorum.