Ancak ölüm, hayatımızdan söküp atmamız asla mümkün olmayan mutlak bir gerçek. 

Her bir insana verilen ruh emanetini muvakkaten teslim almakla vazifeli Azrail Aleyhisselâm yakın çevremize "uğramadığı" müddetçe düşünmemeye ve hatırımıza getirmemeye çalışsak da, Allah'ın koyduğu kanun hiç aksamadan işlemeye devam ediyor.

Doğan her canlı, vakti saati gelince ölüyor. Bize "vakitsiz" gibi gelen ölümler dahi, kader programında tayin edildiği şekilde, zamanı gelince bir an dahi gecikmeden gerçekleşiyor. Şu an verdiğimiz nefesten sonrası için hiçbir garantimiz yok. Bunun şahidi ve ispatı, her gün dünyanın her yerinde genç-yaşlı demeden 300 bini aşkın kişinin "El mevtü hakkun,” (Ölüm haktır) fermanını imzalaması.

Bunların içinde kitlelere mal olmuş popüler ve meşhur kişilerin, büyük afet ve kazalarda, savaşlarda ve terör olaylarında can veren insanların vefatıyla ilgili haberler, medyaya aksediş tarzına göre hepimizi etkileyebiliyor. 

Ama bunların hiçbiri, aile ve yakın çevremizdeki vefatlar kadar sarsıcı olmuyor.

Şu da bir gerçek: Yaş ilerledikçe bu çeşit ölümler artıp sıklaşıyor, çevremiz boşalıyor. Dedeler, nineler, anneler, babalar, amcalar, halalar, dayılar, teyzelerle başlayıp diğer aile ve akraba daireleriyle devam eden, kapı komşularından hizmet ve mesai arkadaşlarına uzanan sair çevrelerde de şahit olunan ya da haberi alınan her bir vefat, bizim de mukadder âkıbetimize yaklaştığımızı haber veriyor. 

Evet, her an gelebilecek erken bir vefat olmazsa, vasatî ömür 60-70 yıl hesabıyla, artık bizler de "zamanı hızla azalanlar" arasındayız. Ne kadar kaldığını bilmediğimiz hayatımızın devamını bu idrak içinde yaşamalı; kalan ömür sermayemizi şahs-ı manevî ile birlikte ihlâs ve istikamet çizgisinde değerlendirip o şuurla tamamlamanın gayreti içerisinde olmalıyız.

* Geçtiğimiz günlerde vefat eden Ömer Yavuzyiğitoğlu, Necati Can, Kemaleddin Ceviz ve Hüseyin Özbey'e Allah'tan rahmet; ailelerine ve camiamıza sabır ve başsağlığı diliyoruz. 

Rabbimiz Cennetinde buluştursun.