Önemli olan, bunları daha fazla büyümelerine imkân vermeden izale etmeye çalışmak veya mümkün olduğu ölçüde küçülterek, tesanüd ve ittihad manalarını tahrip edecek boyutlara ulaşmalarını engellemek olmalı. Bunun için de istişare zeminleri en iyi şekilde değerlendirilmeli.

Herhangi bir konuda ortaya çıkabilecek farklı fikir ve yaklaşımlar, yapıcı, olgun, seviyeli ve sakin üslûplarla müzakere edilmeli; haşin, kaba ve kırıcı söylemlerden mutlak surette uzak durulmalı.

Çünkü bilhassa hassas mizaç sahipleri açısından, gönüller bir kez kırıldı mı, bilâhare tamir etmek pek kolay, hattâ mümkün olamayabiliyor.

Unutmamalıyız ki, hele şu zamanda insan kazanmak çok zor, ama kaybetmek son derece kolay.

Ve bilhassa bilerek böyle bir kayba sebebiyet vermenin vebali ve sorumluluğu, taşınamayacak kadar ağır.

İstemeden ve fark etmeden böyle durumlara sebebiyet verilmesi ve “insanlık hali” kırgınlıklara sebep olunması hâlinde izale ve tamiri açısından büyük önem taşıyan bir çıkış formülünü ise şu ifadelerde görüyoruz:

“Sıkıntıdan neş’et eden [kaynaklanan] gerginlikler ve kusurlar yüzünden İhlâs Risalesi’nin düsturları muhafaza edilmediğinden, siz birbirinizle tamam helâlleşmek lâzımdır ve zarurîdir. Siz birbirinize en fedakâr nesebî [öz] kardeşten daha ziyade kardeşsiniz. Kardeş ise, kardeşinin kusurunu örter, unutur ve affeder.”

Denizli hapsinden çıkış vaktinin yaklaştığı günlerde Üstad Said Nursî’nin yazdığı bir mektupta yer alan bu sözler sonraki nesiller olarak hepimiz için geçerli. 

Bizler de istemeden dahi olsa kaynağı veya muhatabı olduğumuz gerginlik ve kusurlardan dolayı helâlleşmeliyiz.

Ölüm meleğinin her an bizim de kapımızı çalabileceği gerçeğini asla hatırımızdan çıkarmadan, öbür tarafa “kul hakkı” ile göçmeme hassasiyetini gözetmeli ve helalleşmeyi asla ihmal etmemeli, ötelememeliyiz.