Adaletten ve hukuk devletinden iyice uzaklaşan iktidar, bu tavrıyla paralel şekilde ayrıştırma, kutuplaştırma, dışlama ve ötekileştirmede de sınır tanımıyor. Muhalefeti “terör yandaşlığı” ile suçlamayı alışkanlık haline getirmesi bunun çok açık bir tezahürü.

Oysa hukuksuzluğun üretip azdırdığı terör ancak hukuk içerisinde ve birlik-beraberlik-dayanışma ile verilecek ortak ve kararlı bir topyekûn mücadele ile mağlûp edilebilir.

Bu noktada merhum Demirel’in 1979 sonunda yeniden başbakan olduğunda, o dönem iyice tırmanan anarşi ve terör olaylarını durdurmak için güvenlik güçlerine ve sıkıyönetim komutanlarına verdiği mesaj çok önemli:

“Durdurun bunu. Devletin, bunu sizden başka durduracak gücü yok. Ne isterseniz verelim. Yetki isteyin, yetki verelim; para isteyin, para verelim; asker isteyin, asker verelim; malzeme isteyin, malzeme verelim. Yalnız, gayri insanî şekilde kullanılabilecek yetkileri bizden istemeyin. Ne gibi? Dersim Kanunu gibi, Sürgün Kanunu gibi, İstiklâl Mahkemeleri gibi, Takrir-i Sükûn Kanunu gibi. Hukuku tatil eden bir yetki istemeyin. Bu, zulme kaçar. Anarşi ve terörü önlüyorum diye devletin bizatihi kendisi terör vasıtası haline gelirse, öyle sağlanmış bir sulhun ne değeri vardır? İnsan haklarını tahrip etmeden sulhu sükûnu sağlayın.”

Muhataplarının bu mesaja verdiği karşılık, “Darbe ortamı olgunlaşsın” diye aylarca bekleyip anarşi ve terördeki vahim tırmanışa seyirci kaldıktan sonra, bu durumu gerekçe göstererek 12 Eylül 1980’de darbe yapmak suretiyle yönetime el koymak oldu!

12 Eylül düzeninin ürettiği 28 Şubat’ın gölgesinde iktidar olan ve 15-20 Temmuz sürecinde ülkeyi sürüklediği tek adam rejiminde, 28 Şubatçıların yapmak isteyip de yapamadıkları ne varsa hepsini fazlasıyla uygulamaya geçiren AKP ise iyice çığırından çıkardığı terör siyasetleriyle iktidarını uzatmanın derdinde.

Muhalif gördüğü ve daha ötesinde biat ettiremediği herkese “terörist” yaftası vurarak...