* Genel prensipleri reddeden, bizim başından beri itiraz ettiğimiz, halâskâr seçimine, kurtarıcı seçimine dayanan bir devlet anlayışını yürütmek mümkün değildir. Çünkü eğer siz “Ben halâskârım, bu milleti kurtardım” diye ortaya çıkar da, onun hakları üzerinde kendinize göre tasarruf ederseniz, yeni kurtarıcılar çıkar. O yolu açarsınız. Siz derseniz ki, “Benden başkası Türkiye Cumhuriyetini idare edemez;” o zaman başkaları da der onu. Zaten Türkiye bunu sona erdirmedikçe, “Millet mi devlet için lâzım, devlet mi millet için lâzım?” meselesinin içinden çıkamayız. 

* Hadis-i şerif var: “Çirkin birşey görüyorsanız, elinizle düzeltin. Elinizle düzeltemiyorsanız, dilinizle düzeltin. Dilinizle düzeltemiyorsanız buğz edin.” Elimiz ve dilimizle düzeltmez, buğz da etmezsek, çirkin birşeye “Yaşa, var ol” dersek, meseleyi çözemeyiz.

* Türkiye çağ atladı mı? Bu bir slogandır. Keşke Türkiye çağ atlamış olsa... Böyle derken dahi, yanlış söylendiğini biliyorum. Çünkü çağ atlamak mümkün değildir. Ancak, çağa yetişilir. Türkiye’nin çağı yakalayabilmesi için ne yapması lâzımdır?

* Yakalanacak çağın içinde ne var? Ona bakalım: İnsan haklarına dayalı, hukuk üstünlüğünü esas alan, gerçek anlamda hürriyetçi, adaletçi, eşitlikçi, refahçı bir demokrasinin gerçekleştirilmesi ön şarttır. Demokrasinin “sana göre”si, “bana göre”si olmaz. Üniversal kuralları, kavramları ve kurumları var.

* Türkiye’nin bugünkü rejimine “demokrasi” demek mümkün değildir. Gerçek demokrasi hür ortamda hür seçim, hür parlamento, hür muhalefet, hür basın, hür yargı, hür üniversite, hür sendika, hür dernek, kullanılabilen gösteri ve yürüyüş hakkı ile mümkündür.

* Açık rejim ve işleyen devlet hedefi, bizim kafamızda nettir. Hakkı, hukuku, adaleti, hürriyetleri korumanın tek yolu budur. Herkesin yetkisi ve görevi belli olmalıdır. Yönetenlerin millete hesap verdiği, milletin yönetenlerle hesaplaşabildiği, yönetenleri rahatça değiştirebildiği bir devlete varmaya çalışıyoruz. Varacağımız yer de orasıdır.

(İslam Demokrasi Laiklik kitabımızdan.)