Bundan üç-dört sene evvel, bilhassa Risâle-i Nur ile bir şekilde alâkadar olan kimselerin samimiyet ve ciddiyetini, ihlâs ve sadâkatini adeta test eder mahiyette fevkalâde mühim iki gelişme yaşandı:
Tahrifat ve inhisar vukuatı.
İlk vukûâtlı gelişme “sadeleştirme” çabası ile başladı. Bu nâm altında yapılan tahrifat, umum Nur Talebelerini derinden sarstı, şiddetli sûrette rahatsız etti.
Nur’a müştak her fert, her grup, her fraksiyon, kendi çapında bir gayret gösterdi. Bu işe yeltenenleri vazgeçirmeye çalıştı.
Fakat nafile. Gösterilen bütün çabalar neticesiz kaldı. En hasbî, kalbî ve samimî seslere karşı bile, kelimenin tam anlamıyla “lâkayd” kalındı ve adeta “sağırca” davranıldı.
Öyle ki, sırf Allah rızası niyetiyle o gruba dahil kimselere yıllarca teveccüh göstermiş, destek vermiş, yardımcı olmuş hatırı sayılır kimselerin hatırları dahi hiçe sayıldı, hiç ehemmiyet verilmedi. Nihayet, Üstad Bediüzzaman’ın hayattaki talebeleri harekete geçti. Bir araya gelinip mektuplar yazıldı.
Ne var ki, gayet sâfiyane ve mülâyimâne bir üslûpla kaleme alınan bu mektuplara cevap dahi verilmedi.
*
Şuna inanıyoruz ki: Risâle-i Nur ve bu eserleri okuyan Kurân Şâkirdleri İlâhî inayet altındadır. Nitekim, şimdiye kadar yapılan bütün hücumlar, yasaklama çabaları, tekelleştirme girişimleri, yahut tahrifat gayretlerinin tamamı boşa çıkarılmış oldu. Bunca yaşananlardan, artık ders çıkarmanın zamanı geldi, geçti bile...
*
Bütün bu gelişmeleri son derece dikkat ve teyakkuzla takip eden Yeni Asya neşriyat ve camiası da, üzerine düşeni yapmanın mesuliyeti ve gayretiyle, müsbet ve meşrû dairede çeşitli faaliyetlerde bulundu.
Özetle: Gazete ve dergilerde neşredilen yazılar, makaleler ve araştırma dosyalarıyla konuya ilmî çerçeveden müdahil olundu. Muhtelif merkezlerde bu meyanda seminerler, konferanslar verildi, paneller, açık oturumlar düzenlendi. Yapılan ilmî ve fikrî çalışmaların bir özeti “Risâle-i Nur Neden Sadeleştirilemez?” isimli kitapta toplanarak neşredildi.
* * *
Adeta inatla ve ısrarla sürdürülen tahrifata karşı yaptığımız mezkûr faaliyetlerin yanı sıra, bu vebâlin altına giren din kardeşlerimize de, her fırsatta ve rastladığımız hemen her yerde ciddî ikaz ve ihtarlarda bulunduk. Meselâ, şu tarzda: “Kardeşler! Kendi başına yapmış olduğunuz bu tasarruf, tamamen keyfîdir. Bediüzzaman Hazretleri buna asla razı olmamış ve Risâle-i Nur da buna ruhsat vermiyor... Hem, tercüme başka, tahrifat başkadır. Yaptığınızın tercüme ile alâkası yoktur. Bu, bir bakıma tedavülde olan paraların benzerini, yani sahtesini yapıp piyasaya sürmek gibidir... Bu dâvâ sahipsiz değil. Nur Talebeleri bu yapılanlara seyirci kalmazlar... Şayet, yapmış olduğunuz bu tahribattan vazgeçmezseniz, şiddetli tokat yersiniz. Başınıza türlü belâ ve musîbetler gelir. Büyük pişmanlık duyarsınız.”
* * *
Pişman oldular mı, bilinmez; ama başlarına gelmeyen kalmadı. Hükûmetle, devletle ve ehl-i siyasetle başları derde girdi. Belki de hiç kimsenin önceden hayal dahi edemediği türlü muamelelere maruz kaldılar. Adeta yaş ve kuru birlikte yandılar. Dahası, hiç alâkasız, bîhaber ve bîgünah bazı insanlar dahi aynı ateşe atılarak yakılmaya çalışıldı. Grubun elindeki dershaneler, yurtlar, kolejler, üniversiteler, şirketler, finans ve medya kuruluşları, Dünya’da emsâli görülmedik şekilde çökertici, adeta yok edici operasyonlara hedef oldu. Vesâire...
* * *
İkinci bir tuhaflık da şu noktada görüldü: Devlet Tekeline karşıymış gibi durdukları ve bu yönde neşriyat yaptıkları halde, tekelin kalkmasına yine de pek sevinemediler, bu ortak sevince iştirak etmediler. Muhtemelen, bunun asıl sebebi "sadeleştirme"nin de önüne geçilmiş olmasıdır.
(Bir sonraki yazı: Sadeleştirmeye köpürenler, tutup tekelleştirmeyi alkışladılar.)