Bir tek kişinin iyiliği de kötülüğü de sınırlıdır. Ancak; bir rehber, bir lider arkasına bir topluluğu, bir milleti alabilirse başarılı işlere vesile olabilir.

Meselâ ‘İstanbul’u kim(ler) fethetti?’ sorusuna hiç düşünmeden ‘Fatih Sultan Mehmed’ deriz. Onu yüceltiriz. Halbuki Peygamberimiz (asm) “İstanbul mutlaka fethedilecektir. Onu fetheden komutan ne güzel komutan, o ordu ne güzel ordudur” diyerek komutanla birlikte orduyu, isimsiz kahramanları da methediyor.

O askerlerin neredeyse hiçbirinin adını bilemezken; hakkında çok az şey bilinen ‘Ulubatlı Hasan’ı efsane haline getiriyoruz. Diğer isimsiz ve resimsiz kahramanları unutuyoruz.

“Söz konusu liderse gerisi teferruattır” diyenlere rastlamak çok acı. “Söz konusu devlet çıkarları, hükümet faydaları, liderlerin veya yönetenlerin saltanatıysa gerisi teferruattır” yaklaşımı çok yanlış. Bunun yerine, “söz konusu adalet, insan hakları, hukukun üstünlüğü, insanlığın ortak evrensel değerleri ve insanca yaşama ise bütün çıkarlar teferruattır” anlayışının hâkim olması en idealidir.

Bir milletin, bir ordunun bütün kazandıklarını, şeref ve iftiharını bir şahsa, bir lidere vermek zulümdür. ‘Hakikat ise, müsbet şeyler, haseneler, iyilikler cemaate, orduya tevzi edilir ve menfîler ve tahribat ve kusurlar başa verilir. Çünkü bir şeyin vücudu, bütün şeraitin ve erkânının vücudu ile olur ki, kumandan yalnız bir şarttır.’

Aynı prensip imana, Kur’ân’a hizmet edenler için de geçerlidir. Bir cemaatin gayret ve çalışması ile hasıl olan netice; sadece bir şeyhe, bir hocaya, bir abiye verilemez. Elbette temayüz etmiş olan bazı isimler ön planda gözükebilir ama; asıl ‘işin mutfağında olan’ isimsiz, resimsiz ve görünmez kahramanlar hizmeti omuzlar. Yük olmazlar, yükü omuzlarlar. Dostluk ve vefa onlarla devam eder.

Onlar hizmette nefislerini öne sürüp, ücret ve şöhrette geri plana çekilirler. Görünmezlerin ve bilinmezlerin ihlâs ve samimiyeti, gayret ve duâsıyla iman hizmeti devam eder. Hayat bunlar sayesinde devam eder. Çevrenize bakıp onları keşfedebilirsiniz. Onların kıymetini bilmek ne güzel!

Bu güzel insanları Gökhan Özcan dostumuz çok güzel anlatmış:

“Kara kışın ortasında bir an boş durmayıp, içinde tüm âleme yetecek baharı biriktiren insanlar da var..

Nice tufanları içine çekip sakinleştiren, kasırgalardan günışığı damıtan insanlar da var.

Ununu eledikten sonra başkasının ununu eleyen, sonra başkasının ununu eleyen, eleğini hiç duvara asmayan insanlar da var..

Kokusuyla âleme ferahlık verecek bir damlacık gülyağı için, ömrünün bütün gülistanlarını bağışlayacak insanlar da var.

Her yağmurla yağmurca, her ırmakla ırmakça, her çiçekle çiçekce, her rüzgârla rüzgârca konuşan insanlar da var.

Uyku tutmayan gecelerin, sükûna ermek için gelip başlarını dizine dayadığı insanlar da var...

Yediğini bereket kaşığıyla yiyen, aldığı her kaşıkla garibin aşına aş katan insanlar da var.

Ömrünün boşa geçirilmiş her gününü, kalbinde kaza eden insanlar da var.

İyi ki varlar.

‘Fesleğen gibi ol!’ dedi meczup; ‘dokunan sende ferahlık bulsun.’