Bilinen yol mu doğruymuş acaba; yoksa gidilen yol mu doğruymuş? Bilmek ve aramak ve bulmak ve görmek için yola çıkmak gerekiyormuş. Yola çıkmak ise, yoldan çıkmakmış. Gemileri yakmakmış. Uykuyu, rahatı konforu bırakıp yola koyulmakmış. Korku ve ümit ve aşk arasında ‘Ya Nasip’ diye soluk almakmış. Demir asa, demir çarıkmış yani. Bulmak da varmış nihayetinde, savrulmak da. Bulmak, bilmek ve ‘Bir’lemekte varmış, kesrette, masivada kaybolmak da...

“KAF DAĞI NEREDEDİR?”

‘Kaf dağı nerededir’ diye sordu Muhakemat.

‘Bir kuşun kalbinde olmalı’ dedi Hindiba.

Ama bu kuşun bir adı olmalı. İsmi, gümüşten ve altından ve elmastan ve yakuttan ve zebercedden olmalı.. Sen Zümrüdüanka olmalısın belki de!.. Değilsen bile olmalısın. Simurg desem de, Phoenix desem de; sen arayışım olmalısın!

Tutsaklığımsın; küllerinden yeniden doğduğun günden beri benliğimin. Kaf dağının bulutları gibisin.. Ve uçuk kaçıksın daima. Hem varsın, hem yoksun gibi.

Bir görünüp bir kaybolan Zümrüdüankasın Kaf dağımda. Yeri ayaklarında taşıyan, göğü kalbinde... Ayaklarından gözünü hiç ayırmayan. Bütün kuşların aklı ve kalbi ve hedefi ve aşkısın sen.

“ZÜMRÜDÜANKASIN SEN!” 

Hadi yola çıkalım, koşalım, uçalım biraz. Bütün kuşların ve kuş evlerinin sahibine doğru. Kaybolalım... Sen beni görme. Ben de seni. Kayıplara gark olalım. Hiç olalım.. İç olalım... Unuttursun her tasayı bu kayboluş. H/içlenip iç olalım. “Ah.. Kafam, kafamı burada bırakmalıyım o zaman.. Bedenim, bir tek kafa gibi geliyor bazen. İşlek bir cadde gibi gürültülü sürekli. Birazcık sessizlik lütfen!”

‘Bu kafa fenerinle, bu kapıdan giremezsin. Kafanı dışarıda bırakmadan uçamazsın. Kalbini güneşe açamazsın’ dedi Bezirganbaşı! Kapı hakkı ne istersin?..

“RUHUNDAN ÜFLE RUHUMA!”

Senin rüzgârına sığınmalıyım. Kanat çırpınışlarınla yükselmek. Cezbe ve cazibe içinde. Serin nefeslerinde durul/an/mak.. Eleğimsağma ol.. Yıldızlar aksın şelâlenden.. İçimi/dışımı temizle.. İyileştir iyice ruhumu, bir otacı gibi. Bütün yaraların şifası Sendedir bilirim. Son sığınak Sensin. Tüyden hafif et ruhumu ve bedenimi. Üfle ruhuma, ruhundan... Evet bir hindiba gibi uçmak ışığa doğru, Sana doğru. Uçuşurken bir hindiba gibi, çenemi alıp ellerime kendi uçuşumu izlemek nuruna doğru..

“H/İÇ OLMAK!”

Uğurlamak her şeyi.. kalpte olanı da.. akılda olanı da... gövdenin parçasını da.. Tel tel ayrılarak uçmak. Ruh kalmak.. El sallamak ardından.. Fezanda dağılarak.. H/iç olmak.. Bütün parçalardan kurtulup.. H/iç olana dek dağılıp uçuşup yoklanmak, yok olmak.. Hafiflik.. Boşluk.. Hiçlik.. Kendin dahil hiç kimse olmak.. Yitirdiklerinden kurtulurcasına... Terk ederek, terk ettiklerini de...

“VE YENİDEN DOĞMAK!”

Sonra... Su damlacıkları gibi birlenip.. Yeniden doğmak.. Damıtılmış şekilde.. Bir kuşun bakışında belki.. Yahut neminde bir şebnemin.. Belki de bir ışık huzmesinde. Ruh damlası olmak önce.. Mürekkebe bulanmak iyice.. Sonra âlem-i misalîde kendi mukadderatını yazan bir kalem olmak.. Sayfanın üstüne yayılıp ‘Levh-i mahv ve ispat’ın olmak.. Ve dilediğin zaman.. Bir daha var olmak, ebed baharında.

Ruhumun hür olmayı talep eden pulsuz bir dilekçesidir bu yakarış...

“YA NASİP!”

... Ve kanatlarını bir kez daha açmış Zümrüdüanka; masalın sonuna doğru, sonsuza doğru. Marifet, bengisu fışkıran pınarlarda su içen ceylanlara arkadaş olmakmış.. Çiçek bahçelerine taht kurmakmış.. nuruna gark olmak, yolunda olmakmış.. Ve her gün yeniden doğmak, bir hindiba üfleyişinde yeniden uyanmakmış,.

***

‘Yola çıkmak, yoldan çıkmak’mış.. Öyle mi?

“Ya Nasip!..”