Biliyoruz ki Allah; bütün sevgilerin kaynağı, varlık sebebidir. Muhabbeti sonsuz olandır. O, Vedûd’dur. Hem seven, hem sevilendir. Kâinatı muhabbet üzere yaratmıştır. Bu muhabbetle kullarına elçiler, kitaplar göndermiş, insanlardan Birini (asm) ‘en sevgili’ olarak seçmiştir.

Mahlûkatı sevgi ile birbirinin ve insanın hizmetine koşturan, besleyip büyüten O’dur. Bu sınırsız sevgi ile kullarına Kendisini tanıttırır, sevdirir ve bu sevgi ile kullarını bağışlar. Dolayısıyla canlı, cansız varlıklarıyla bütün kâinat Allah’ın sevgi ve merhameti ile ayakta durur. “Hem kâinat kalbindeki ciddî aşk, bir Mâşuk-u Lâyezâlîyi gösterir.”

Kullarını sevmek ve sevdirmek Allah’ın büyük bir ihsanıdır. Allah’ın kullarına duyduğu sevgi ve şefkat, annenin yavrularına duyduğundan çok daha fazladır. Bediüzzaman ‘bütün annelerin şefkatinin toplamının, Allah’ın kullarına olan şefkatine göre bir damla’ gibi olduğunu vurgular.

ALLAH İÇİN SEVMEK..

En Sevgili’den (asm) öğreniyoruz ki: “Amellerin en faziletlisi, Allah için sevmek ve Allah için nefret etmektir. Kişi sevdiğiyle beraberdir. Birbirinizi sevmedikçe kâmil mü’min olamazsınız. Biriniz bir kardeşinizi seviyorsa, bunu ona bildirsin. Bu aranızdaki muhabbeti arttırır.”

Eşimize, çocuğumuza, dostlarımıza onları sevdiğimizi söyleyelim, sevgimizi onlara hissettirelim. Unuttuklarımızı hatırlayalım, hediyelerle gönüller yapalım. Gecikmeden, geciktirmeden... Sevginin sadece bu kısacık ömre mahsus olmadığını, dünya ve ahireti de kuşattığını unutmadan... Muhabbet güzel bir ibadettir.

ŞİMDİ SORALIM KENDİMİZE...

En son ne zaman, bir yetimi sevip başını okşayarak onu sevindirdiniz? Hasta, mağdur ve masum birinin derdine ilâç oldunuz? Gönlü kırık birinin duâsında yer aldınız?

En son ne zaman, küs olduğunuz bir kardeşinizle barışıp helâllik istediniz?

En son ne zaman, annenizi babanızı ziyaret edip hayır duâsını aldınız?

Annenize bir bebek gibi nazlanıp, şefkatini bütün hücrelerinizde hissettiniz?

Ve sevdiklerinize en son ne zaman bir gül hediye ettiniz?

Kendinize vakit ayırıp bir deniz kıyısında veya ormanda kendinizle yürüyüşe çıktınız?

Sizi heyecanlandıran zihninizi kışkırtıp, yeni bilgilere açlık hissettiren müthiş bir kitap okudunuz?

En son ne zaman zikir, fikir, şükür görevini ifa ederek bir meyveyi dalından yeme zevkini yaşadınız?

Bunları yapmaya vaktimiz yok değil mi?

HAYATI ISKALAMADAN...

Gelin bugün kendinize bir iyilik yapın. Biraz yavaşlayın.

Hıza, haza ve hırsa kapılıp, hayatı ve sevdiklerinizi ıskalamayın. Hadiselerin sizi ezmesine, peşinden sürüklemesine izin vermeyin. Gündemin mahkûmu değil, kendi gündeminizin hâkimi olun.

Yavaşla ve hayatın tadını çıkar dostum. Sevdiklerine ve kendine zaman ayır. Hızın ayartıcı hazzına kapılmadan, serin ve soğukkanlı... Her şeyi yerinde ve zamanında yapabilmek, doğrusu büyük marifet. Ve tabi ki yavaş yavaş acele ederek..

Merak ve hayretle kâinat kitabını okumak.. Yaratan’ın sanatının farkına varıp takdir etmek, verdiği bunca nimete sabır içinde şükretmek... Sıkıntı ve hüzünlerimizi de yalnız O’na şikâyet etmek..

Yaratılanı Yaratan’dan dolayı sevmek.. İnsanı, hayvanı, bitkiyi, çevreyi... canlı cansız her şeyi.. Yunus gibi, Mevlânâ gibi, Bediüzzaman gibi herkese, her şeye sevgi, şefkat ve merhametle kucak açmak. Muhabbet fedaisi olmak..

Sevgi iyileştirecek bütün yaralarımızı..

Sevgi kurtaracak barışı.. adaleti.. insanlığı..

Sevgiyle.