İndim. Sağımdaki deredeki kavak ve diğer ağaçlardan oluşan manzarayı fotoğraflayarak ilerledim. Hizan ile Pervari ve Bahçesaray yollarının birleştiği kavşağa ulaştım. Efkârlar tepesi tesisine yakın. Aynı zamanda bir jandarma kontrol noktası. O kavşakta Van’dan Ahmet Ağabey’i aradım. “Nurs’ta kalabilecek bir yer var mı?” diye sordum. O da Üstadın akrabası olan Hikmet Bey’in numarasını verdi. Soyadı Okur. Aradım, dedi, “Bir cenaze var, biz Hizan’a geleceğiz, gelmene gerek yok. Seni oradan alırız.” Orada Fatih isimli bir Gaydalı ile karşılaştım. Köyüne gidiyormuş. On altı sene öncesinden bildiğime göre, ağaçlık ve şirin bir yer, aynı zamanda evliya kabirlerinin de bulunduğu bir mevki. Oraya gider dönerim fikrindeydim. Fatih, otostop çektiği için ona uydum. Derken doblo tipi bir araba geldi ve bizi aldı. Hedefte Gayda vardı, ama arabasına bindiğimiz zat (Said) Nurs’a da yakın olan Soğuksu köyüne kadar gidiyormuş. Kendisi köy korucusu imiş. Sarı, yeşil ve kırmızının bütün tonlarını barındıran orman ağaçları ve sağdaki yamaçlardaki fındık bahçeleri eşliğinde Soğuksu köyüne kadar geldik. 

Soğuksu Hizan’dan Pervari’ye giden yol üzerinde ve Nurs’a giden yolun da başında yer alıyor. Nurs’a yaklaştığım için Hikmet Ağabey’i arayıp, “Beni aramanıza gerek kalmadı, ben Nurs’a çok yakınım” demem lâzım. Lâkin benim hat dere içlerinde çekmiyor. Kavşaktaki bakkala girdik, belki orada telefonu çeken birini bulurum diye. Korucu Said, benim telefonumdan da arayabilirsin dedi. Hikmet Ağabeyin numarasını tuşladım. Meğer Said’in telefonunda Hikmet Ağabey zaten kayıtlı imiş. Soğuksu köyü kavşağından yola çıktım. Sanırım 8-10 km kadar var Nurs’a. Daha önce fotoğrafını çekip gönderdiğim Nurs deresi boyunca 500 metre kadar yürüdüm. Arkamdan 48 plakalı bir araba geldi. Otostop çektim, simalardan belli. Nurs’a gidiyorlar. İkisi Muğla’da okul bitirmiş. Biri de Müküs, yeni adıyla Bahçesaray’ın köylerinden biri imiş. Üstadın doğduğu eve geldik. Tarihçe’den, Sungur Ağabey usulü dönerli bir ders yaptık. Sonra öğle vakti girdi. Yeni inşa edilmiş, lâkin henüz tamamlanmamış Bediüzzaman Külliyesi Camii’nde öğle namazını eda ettik. Namazdan sonra, imam efendi Ayetü’l-Kübra’dan bir ders okudu. Âl-i Beytin tevhide delil oluşunu anlatan kısım tevafuk etti. Duygulandım. Mezarlığa gitmek için yola koyulduk, bu arada bal ve diğer yerli ürünler satan iki Nurslu ile görüştük. Mezarları ziyaret ettik. Nasıl olsa maksat hâsıl oldu, Nurs’u gördüm, bir de Sözler’de ismi geçen Müküs çayını göreyim dedim. Müküs’e kadar zorlu bir yolculuk oldu, bizim kaptan için. Hem yokuş, hem de keskin virajlarla dolu bir yol. Van-Bitlis sınırında ilk zorluk. Jandarma eri dedi ki, bu arabada trafikten men cezası var. Kaptan öyle bir şey hatırlamıyorum dedi ise de “siz bunu bir trafik şubeye götürün (sonradan anlattıklarına göre, arkadaşların, öyle bir cezası yokmuş aracın) dedi. 

Müküs’e (Bahçesaray) vardık. Bizim üçlü, arabayı trafik şubeye götürme, ben de kalacak yer bulma telaşına düştüm. Öğretmen evinde, meşhur bir cenaze olduğu için kasabaya gelen çok olduğundan yer yokmuş. Mecburen Van’a dönmem lâzım. Son araba da kalktı kalkacak. Mecburen bindim ve kalkışı bekledim. İkindiyi öğle vaktinde cem’ ettiğim için namazı geçirme sıkıntım olmadı. (Kişiden kişiye belki değişir ama yolculuğun hâlâ zorlukları olan bir süreç olduğunu düşünüyorum.) Müküs’ü görme teşebbüsü suya düştü. Benim için birinci zorluk. İkinci zorluk da Gevaş civarında bir saat kadar araba beklemek zorunda kaldım. Rabbim velisine giden yolu kolay etti, ama dönüşü biraz zorlaştırdı. Nurs’ta bir gece kalsam iyi mi olurdu bilemedim...