27 Mayıs’ta ağır bir fatura kesilse de, 1965’te söz yeniden milletindi. Ancak 1969’da AP tekrar iktidar olunca önce MNP ve MHP’yi piyasaya sürdüler, yine olmadı, 12 Mart Muhtırası’yla bir kaos ortamında hükûmeti istifaya zorladılar.

İsviçre’den getirilen Erbakan’la MSP’yi kurup seneler boyu sürecek Demokratları durdurma ve bitirme operasyonunu devreye soktular.

CHP ve MSP koalisyonuyla 15 bin anarşistin salıverilmesiyle 70’li senelerin berhava olmasına, anarşi ve terörün memleketi kana bulamasına sebep oldular. 1979 ara seçimlerinde AP’nin anayasayı tek başına değiştirecek bir güçle geleceğini görüp, 12 Eylül (hem anarşiye göz yumdular, hem de olgunlaşsın diye bir yıl bekleyip) ihtilâlini yaptılar. 

Ardından bu kötü günlere sebep olacak anayasayı değiştirdiler ki hem Demokratları her türlü manilerle seçimlere sokmayıp adalara sürdüler, hem de seçmeni, kurdurttukları partilere yönelttiler. Mevcud siyasîlere de on sene yasak getirdiler ki hedeflerine ulaşsınlar. 

İşte böyle bir hengâmede; “takunyalı” denilen, ihtilâlden evvel seçilseydi yasaklılar listesine girebilecek, Demirel’in müsteşarı ve 24 Ocak kararlarıyla ihtilâlin para arzını da sağlayan, ekonominin başına getirdiği Özal’ı (ANAP) iktidara getirdiler.

Zaten ihtilâlciler gibi geçmişe söverek ve de ihtilâli haklı bularak vesayet partisi olduklarını yasaklar kalksın mı referandumunda “No, No” ile belgelediler. Bir müddet böyle devam etse de bu millet hem siyasî yasakları kaldırdı, hem de koalisyon da olsa Demokratları iktidara getirdi.

Turgut Özal’ın şüpheli ölümü, Demirel’in köşke çıkması, bütün dengeleri alt üst edince siyaset acemilere, ya da kasıtla yerleştirilerek ite kaka 28 Şubat’a gelindi. 

28 ŞUBAT VE AKP

Sonradan, memleketin başına gelen hadiseler ve stratejist bir takım adamlardan anlıyoruz ki (sağdan soldan, Batı’dan, aynı kanaatle) “bin yıl sürecek” dedikleri 28 Şubat, bu günlerin öncüsüymüş.

Şiir okuma bahanesiyle hapis serüveni, Bahçeli’nin resti ve daha bir çok planla AKP iktidar yapıldı.

Bu 17 senede görüldü ki darbe sonrası kurdurulan partiler, bir takım vaadler karşısında derin icraat yaparlar, meselâ; 12 Eylül ve 28 Şubat’ta ordudan atılan subaylara gerekçe icad edilirdi, şimdi de...

28 Şubat’ta yapılan zulümlerden beyin göçü yaşandı, şimdi de..

Fail-i meçhul cinayetler işlenirdi, şimdi de..

Hortumlar patlak verirdi, hiç olmayacak adamlara kamu malı peşkeş çekilirdi, şimdi de...

Usûlsüz ihalelerle birileri Karun yapılırdı, şimdi de...

Basına diz çöktürülürdü, karşı çıkanlara biat ettirilirdi, şimdi de...

Dış politika da millete rağmen birilerinin çıkarlarına hizmet edilirdi, şimdi de... ilh.

ALTERNATİF MEDYA

Bugün ise; sosyal medya haber almayı artık tek kanala mahkûm etmiyor. Alternatif medya var.

Olanlar dünya komuoyundan gizlenemediğinden derin güçler, adres değişikliğine ve stepne olarak yedek partilere yöneliyorlar.

Bu iktidar kimseye nasib olmayacak işler gerçekleştirdi ve vazifesini hakkıyla(!) yaptı. Artık the end..

Dış politika, Suriye, 15 Temmuz derken, kartlar yeniden karılıyor. AKP’nin içerisinden şimdilik iki parti çıkıyor; biri eski başbakanlardan (Pelikan darbesiyle azledilen) Davutoğlu, diğeri ise eski dışişleri ve ekonomiden sorumlu Babacan..

Daha yeni doğan(!) bu partileri zamanı gelince değerlendireceğiz. Ancak bir şey var ki; 17 senelik AKP’nin masum evlâtları(!) bunca zulmün vebalinden kurtulamazlar. 

Bu yavru partiler, farklı vizyonla da çıksalar, çakma AKP kimliğinden sıyrılamazlar. 

Belki de Demokratlara tam ihtiyaç olduğu bir hengâmede yeni projeksiyonlarla Demokratların önünü kesip misyon almışlar.

Maymun gözünü açtı, bu defa tarih tekerrür etmeyecek inşaallah.