Hayır ve şer. Melekler ve şeytanlar. Dostlar ve düşmanlar. Secde edenler ve etmeyenler. İnsanoğlunun emrine girenler ve girmeyenler. Rabbini tanıyanlar ve tanımayanlar.

İşte bir virüs. Adı korona. İnsanlığın ilerlemesinde büyük bir etken. İnsanoğluna müthiş bir düşman.

Halife-i arz olan insan bu zamanda bütün gücünü ilimden alarak bu virüsle baş etmeye çalışıyor. Olay sanki psikolojik savaşa döndü. Virüsün korkusu kendisinden daha korkunç hâle geldi.

Kim alıkoyabilirdi milyarların harcanarak inşa edildiği stadyumları yüz binlerin doldurmasından? Kim insanları durdurabilirdi zevk, eğlence ve alış veriş çılgınlığından? Kim ibadethanelerde toplu ibadeti yasaklayabilirdi? Hele hele yaklaşan hac mevsiminde hep bir ağızdan dört-beş milyon insanın “Allahu Ekber”, “Allahu Ekber”, “Allahu Ekber” sedasını kim susturabilir?

Koronavirüsünün etkisi kendisinden korkunç hâle geldi. Sanki olay bir paranoyaya döndü.

Ölüm kesin bir gerçektir. Ondan kaçış yoktur. Ondan koşarak kaçtıkça hızla ölüme doğru koşuyoruz. O zaman burada durmak gerekir. Durup burada düşünmek gerekir. Rububiyet ve ubudiyeti düşünmek lâzım. Kul olduğumuzu düşünmek lâzım. Kâinatta tesadüfe tesadüf edilmediğini bilmek lâzım. Kulluğumuzu hatırlamak zamanıdır. 

Bediüzzaman’ın şu sözü kulaklarımızda yankılanmalıdır: “Ey insan! Şu kâinattan maksad-ı âlâ, tezahür-ü rububiyete karşı, ubudiyet-i külliye-i insaniyedir; ve insanın gaye-i aksâsı, o ubudiyete ulûm ve kemalât ile yetişmektir.” 1

Karantinaya alınan dünyada “kul olmak” hedefine kilitlenmek önemlidir. Bu psikolojik harpte bize güven verecek, emân verecek olan “iman gibi bir madde-i maneviye”dir. Bu psikolojik savaşta bizi koruyacak olan “İslâmiyet gibi bir zırh”tır. Bu musîbetin etkisini yok edecek bir “madde-i maddiye”yi yani tedavi yollarını bulmak da bilim adamlarının işidir. 2

Bu meselede bizim örnek almamız gereken Hz. Muhammed aleyhimüsselâmdır. Onun İslâm âleminin en acaib harbindeki uygulamasıdır. Bedir Savaşı’nda, namaz vaktinde cemaat sevabından arkadaşlarının hissesiz kalmaması için düşmanın hücumu anında bile mücahitlerin, askerlerin yarısı silâhını bırakıp cemaat sevabına ortak olmasını, iki rekât sonra diğerleri de bu hayra ortak olmasını Fahr-i Âlem (asm) sözleriyle emretmiştir.

Bu duruma dikkati çeken Bediüzzaman Said Nursî, savaştaki ruhsat yönüne izin cihetine de dikkati çeker. 

Sonuç olarak Bediüzzaman şu hükmü verir:

“Madem harpte bu ruhsat var. Ve madem cemaat hayrı da sünnet olduğu halde, o sünnete riayet etmek en büyük bir hadise-i dünyevîyeye tercih edilmiş. Üstadı mutlakın böyle bir işaretinden bir nüktecik alarak, biz de ruh ve canımızla ittibâ ediyoruz.” 3

Biz de Hz. Muhammed’in (asm) “en büyük dünya hadisesine cemaatle namazı tercih etmesini” dikkate alıyoruz. İnananların âdi bir kor(o)nanın gürültüsüne pabuç bırakmayacaklarını düşünüyoruz. Bu sesin ibadetle nurlanan nuranî menzillerde, mescitlerde, camilerde ve mübarek yerlerde yankılanacağını ruh ve canımızla ümid ediyoruz.

Dipnotlar:

1- Nursî, Bediüzzaman Said. Sözler, Yeni Asya Neşriyat Mart 2017, s. 296. 2- Nursî, Bediüzzaman Said. Sözler, Yeni Asya Neşriyat Mart 2017, s. 293. 3- Nursî, Bediüzzaman Said. Emirdağ Lâhikası, Yeni Asya Neşriyat Nisan 2017, s. 581.