Yine dostlarla görüşmede, in’ikas vardır. Aksetme, ışık veya sesin bir şeye çarpıp geri gelmesi vardır. Tıpkı Peygamberimiz (asm) ile görüşen Sahabe Efendilerimizin aynalarında Peygamberimizin (asm) görüntüsünün kazınması gibi. Onları Sahabe yapan sır, onu (asm) görmüş, onunla (asm) görüşmüş olmalarıdır. Kur’ân-ı Kerîm’in manevî tefsiri Risale-i Nurlara muhatap olan saff-ı evvel talebeler de insibağ ve in’ikas sırrına mazhar olmuşlardır denilebilir. Ve hatta Allah için görüşen, konuşan iman ve Kur’ân talebeleri için de aynı sır vardır inşallah.

Onun için kiminle, ne görüşüyorsun önemlidir. Bediüzzaman, bir talebenin bir yerden bir yere gitmesini “canlı bir mektup” olarak yorumluyor. Âdeta bir Nur talebesi bir yerden bir yere gidince, hizmet haberleri, muhabbet, ümit, sabır, metanet dersleri taşıyor. Giden de gidilen de birbiriyle teselli buluyor. Kuvvet alıp kuvvet veriyorlar. Hani sevdiğinden, beklediğin bir mektup gelince heyecanlanırsın ya. Bu da öyle bir şey. Sana hakkı, hakikati, doğruyu, ebedî hayatı hatırlatan bir ‘hatırlatıcı’ oluyor Nur talebeleri. Nur talebeleri donanımlı insanlardır. Gittikleri yerin ihtiyacına göre, mukteza-i hale mutabık ceplerinde dersler taşırlar. Nur talebelerinin gittiği yer nûrânîleşir. Bir gittiği yer, “Neden daha önce gelmediniz, neden sık sık gelmiyorsunuz; bak geldiniz, evimiz Risale-i Nur’a, çocuk Can Kardeş’ine, gencimiz, Genç Yorum’una, ailemiz Bizim Aile’ye kavuştu” derler. Öyle ki zaman zaman da, gitmediğinizde, görüşmediğinizde, içtimaî, siyasî konularda kafa karışıklığı meydana geldiğinde fatura size kesilir. “Gelseydiniz, her gelişte bir iki satır okusaydınız, sohbet etseydiniz, ilgilenseydiniz; bu böyle olmazdı.” derler. Bu görüşmeler, ‘müfritane irtibat’, ‘olması gerekenden fazla birliktelik’ olarak isimlendiriliyor. Evet, insan nefis taşıyor. Konforunu bozmak istemiyor. Zorlanıyor. Tamam burası insanî bir durum, ama görüşme sağlandığında her iki taraf için de oldukça neşeli, verimli, bereketli bir hal yaşanıyor. Nur talebelerinin bir araya gelmesi, herhangi iki insanın bir araya gelmesi gibi olmuyor. Risale-i Nurları okumak ve hizmetle ilgilenme oranı da bu bir araya gelmeler, hizmet odaklı konuşmalarla oluyor. 

Bu dünyevî işler konuşulmayacak anlamında değildir. Çünkü hayatın bir tarafı da dünyadır. Ama insan biraz dikkat etse, dünyayı bile ahirete mal edebilir. Zaten iman Kur’ân hizmetlerine ilgi oranında dünyevî işler de yoluna giriyor, maişet derdi kalkıyor. Böylece Nur talebelerinin görüşmeleri iki dünya saadetine vesile oluyor.