“Bütün hissiyatınızla, ehl-i dünyadan daha şiddetli bir surette meslektaşlarınızla ve dindaşlarınızla ittifak ediniz, yani ihtilâfa düşmeyiniz. ‘Böyle küçük meseleler için kıymettar vaktimi sarf etmektense, o çok kıymetli vaktimi zikir ve fikir gibi kıymettar şeylere sarf edeceğim’ deyip çekilerek ittifakı zayıflaştırmayınız. Çünkü bu manevî cihadda küçük mesele zannettiğiniz, çok büyük olabilir. (...) Ehl-i hakkın mağlûbiyeti zamanında, (...) küçük bir meseleye sarf olunan senin kıymettar bir günün, (...) bin derece kıymet alabilir, bir günün bin gün olabilir.”

Zira rıza-yı İlâhî çerçevesinde, zerreyi yıldız gibi yapabilecek önem ve değerde bir görev bu.

Dolayısıyla, kendi hizmet ekolümüzün dairesi içinde fert fert birbirimizle olan ilişkilerimizden başlayıp, sair hizmet ekolleriyle irtibatlarımıza ve dünya ölçeğindeki Müslümanlarla her seviyedeki bağlarımıza kadar uzanan halkalardaki tavır, duruş ve yaklaşımlarımızı, Said Nursî’nin “İttihad-ı İslâm’ın tam zamanı geliyor” tesbiti çerçevesinde yeniden yorumlayıp dizayn etmemiz gerekiyor.

Bu dizayn sürecinin, âfâkî ve hayalî ütopyalara sapmadan, gerçekçi bir zemin ve çizgide doğru ve dengeli bir yaklaşımla yönetilmesini sağlayacak ölçü ve parametreler yine Risale-i Nur’da.

Meselâ ittihad-ı İslâm’ı illâ bütün cemaat, tarikat ve hizmet ekollerinin tek bir çatı altında organik bütünleşmesi şeklinde anlamak yanlış. Böyle birşey fıtrata da, sosyal gerçeklere de aykırı. 

Onun yerine Bediüzzaman’ın ifadesiyle, “Dinî cemaatler maksatta ittifak etmelidirler. Mesalik ve meşreblerde (hakka hizmet ortak hedefinde birleşen farklı ekol ve yollarda) ittihad mümkün olmadığı gibi caiz de değildir. Zira taklit yolunu açar ve ‘Neme lâzım, başkası düşünsün’ sözünü söylettirir.”

Bu manada her hizmet ekolü kendi metoduyla kendi hedef kitlesine ulaşır, onun mizacına ve özelliklerine uygun bir hizmet verir. Bunların tek tipleştirilmesi gibi bir durum söz konusu olamaz.

Ve hepsi birbirini tamamlayan bir yaklaşımla ortak hedefte birleşir.