Kabrine bakarken, toprağının üzerinde yürüyen karıncaları izlerken hissettim; bu toprağın altında yatanın artık dünya hayatı olmadığını, “hayat” nimeti itibarıyla, toprağının üzerinde yürüyen karıncaların dahi ondan üstün olduğunu...

Üstadımın himmetiyle ve dersiyle tekrar baktım sonra; verilen nefes bitmişti, ama aldığı bütün nefesler bekaya mazhardı. Ömür dakikaları bitmişti, ama yaşadığı bütün dakikaları ebede namzetti. Amelleri, fiilleri bitmişti, ama bütün amelleri silinmemek üzere kaydedilmişti.

Vâr olmuştu bir kere... Vâredilmişti, İnsan olarak, Müslüman olarak, ehl-i iman olarak... Varlık âleminden bir daha silinmemek üzere; vâredilmişti. Vâr eden Zât (cc), onu bir daha yok etmeyecekti.

Onu orda bırakıp gitmeyi öğrendim. Toprağın altında, karanlık bir gecede, ıssız bir yerde...

Kabrin hakikatine baktım tekrar; öyle değildi aslında. Issız değildi bir kere. Çünkü Allah’ın rahmetinden uzak hiçbir yer yoktu. Karanlık değildi, çünkü aydınlatan ışık, güneş değildi artık. Dünyadan sıyrılmış bir insan artık gayb perdelerini aralamıştı.

Toprağı düşündüm sonra. Toprağın bereketini... Toprağa atmadan bize fayda vermeyecek olan çekirdekleri, tohumları düşündüm. Toprak onların ait oldukları yerdi ve ait oldukları yere düştüklerinde nasıl güzel gelişiyorlardı.

İnsan da bir çekirdektir, diyor ya Üstadım... Ne de güzel söylüyor. İnsanda bir çekirdek ve toprağın altına girdiğinde inşallah yeşerecek; iman ile, ahlâk ile, ibadet ile beslendiyse dünyadayken... Cennette sümbül verecek inşallah.

Yolun açık olsun canım dedem, zira yolumuz uzun... 

Sana veda ederken, cenazene yetişemeyen annemin yerine o soğuk yanağından öptüğüm o an; hayatımın en derin hakikati olarak kalacak...