Lem’alar’daki “Nasılki bazı adam, manyetizma vasıtasıyla bir cama dikkat ede ede âlem-i misale karşı hayalinde bir pencere açılır. O âyinede çok garaibi müşahede eder.” ifadeleriyle de manyetizmanın mahiyeti aktarılmaktadır. 

İspirtizma ise ölülerin ruhlarıyla bazı şartlar altında haberleşmenin mümkün bulunduğuna inanan görüş ve bu maksatla yapılan faaliyet anlamında kullanılmaktadır.

Risale-i Nur Külliyatı’nın Şuâlar adlı eserinde özellikle Deccal’in vasıflarının anlatıldığı bölümlerde Deccalin sihir, manyetizma ve ispirtizma gibi istidracî harikalarla kendini muhafaza edeceğini ve herkesi teshir edebileceğini (boyun eğdiren) vurgulayan ifadeler yer almaktadır. Hatta Üstad Bediüzzaman, İslâm Deccalinin bir gözünde teshirci manyetizma müşahede ettiğini vurgulamaktadır. Bununla beraber küfür ve dalâlet ehlinin elinde zuhur eden olağanüstü hallerin yani istidracî hallerin bulunması da Deccalin etki alanını arttırmaktadır. Bu beyanlardan anlaşılmaktadır ki İslâm Deccali insanları tesiri altına alan büyük etkilere sahiptir. Zaten Deccalizm, heva ve hevesleri tahrik etmek üzere faaliyetlerini bina ettiğinden kendinde büyük bir cazibe unsuru oluşturmaktır.

Beşinci Şuâ’da geçen şu ifadeler bu hakikati özetlemektedir:

“O fitneler nefisleri kendilerine çeker, meftun eder. İnsanlar ihtiyarlarıyla, belki zevkle irtikâp ederler... İşte dans ve tiyatro gibi o zamanın lehviyatları ve kebâirleri ve bid’aları, birer câzibedarlıkla pervane gibi nefisperestleri etrafına toplar, sersem eder.”

Üstad Bediüzzaman, Lem’alar’da Deccalizmin insanlığa sunduğu yalancı Cenneti esasen vermiş olduğu manevî Cehennemî haleti şöyle tasvir ederek akıbeti hakkında şunları beyan eder:

“Ey sefahet ve dalâletle bozulmuş ve İsevî dininden uzaklaşmış Avrupa! Deccal gibi bir tek gözü taşıyan kör dehan ile ruh-u beşere bu cehennemî haleti hediye ettin! Sonra anladın ki: Bu öyle ilâçsız bir illettir ki, insanı a’lâ-yı illiyyînden, esfel-i safilîne atar. Hayvanatın en bedbaht derecesine indirir. Bu illete karşı bulduğun ilâç, muvakkaten ibtal-i his hizmeti gören cazibedar oyuncakların ve uyutucu hevesat ve fantaziyelerindir. Senin bu ilâcın, senin başını yesin ve yiyecek! İşte beşere açtığın yol ve verdiğin saadet, bu misale benzer.”

20. Sözde Enbiya Sûresi’nin 82. âyetinin izahatında Allah’ın sevgili kullarına (Meselâ: Hz. Süleyman’ın (as) kıssasında görüldüğü gibi..) şeytan ve cinlerin dahi hizmetkâr olabileceği açıklanırken “bazan kendine emvat namını veren cinlere ve şeytanlara ve ervah-ı habiseye müsahhar ve maskara olup oyuncak olmak değil, belki tılsımat-ı Kur’ânîye ile onları teshir etmek, şerlerinden kurtulmak” ile bu âyetin hakikatine mazhar olunacağı beyan edilirken; ispirtizma gibi san’at ve fenin imtizacıyla tezahür eden bu olağan üstü halde de ervah ve cin ile muhabere olunabildiği nakledilmektedir. Ancak bu muhaberenin hududları çizilmiştir. Ve fünûn-u hafiyeden yalnız ciddî ve ulvî maksadlar için istifade etmek lâzım geldiği vurgulanmıştır. 

 Ve Emirdağ Lâhikası’nda nakledilen şu ihtarda da Deccalizm’in bu aletlerine nasıl bir yaklaşımda bulunulması gerektiği şöyle ifade edilir:

“Bu mektubdaki ruhlarla muhabere mes’elesine karşı edilen şiddetli tenkid; ecnebiden, fen ve felsefeden ve manyetizma ve ispirtizmadan gelen ve manevî bir şekli giyen bir meşrebe karşıdır.”