Çapraz Saldırılar

İbadet takvimimizi sürekli gözden geçirmemizde, varsa eksik taraflarını takviye etmemizde fayda var. Çünkü inancımızı sürekli törpüleyen, ihlasımızı sürekli sendeleten, ibadet hayatımızı sürekli sarsan tehlikeli bir zaman tünelinden geçiyoruz. “İnandım” demekle olmuyor. “Namazımı kıldım” demekle olmuyor. Öyle ki, bu zaman tüneli “Ben Allah’ın has kuluyum!” demeye bırakmadan, bütün samimiyetimizi, bütün kazandıklarımızı, bütün ibadet hayatımızı alıp paçavra gibi ayakları altına atmaya and içmiş gibidir.  

Ümitsizlik ekmiyorum. Ama durum vahimdir. 

Çok çapraz saldırılarla karşı karşıyayız! Zındıka komiteleri “zındıka komitesi” olarak karşımıza gelmiyor. Sezdirmeden, suret-i haktan ve dost eliyle geliyor. Seçmek kolay olmuyor. Dostlar elindeki güçlerin bir zındıka silahı olduğunu bilmeden safiyane kullanıyor. “Bildiğimi söyledim, tenkit hakkımı kullandım, uyarı görevimi yaptım” derken, kullanılan üslubun birer zındıka silahı olduğunun farkında olunmuyor. Bediüzzaman İhlas Risalesinde ısrarla “tefani” sırrını, yani “durmadan eleştirme değil, kardeşler arasında yok olma, kaybolma” sırrını bu nedenle işliyor ve kardeşlerden “tefani” istiyor. Çünkü mesele ibadet hayatımızı etkiler hale gelmiştir.   

Çetin Sorular

Günlük ibadet hayatımızın temel sorumlulukları bellidir. Namaz başta gelir. Güzümüzde büyüttüğümüz elli dakikalık bir ibadet. Sonra helalinden çalışmak ve helalinden yemek. Haramlara girmekten korunmak.

Fakat en başa alacağımız en temel argümanı unutuyoruz. Sıraya bile almıyoruz. O da imandır. İmanımızı var kabul ediyoruz. Kendimizi imansız bilmiyoruz. Hatta Cennet’i kendimize garanti görüyoruz. İmansız söylemleri olanlarla mücadele bile ediyoruz ve imanı savunuyoruz. 

Tamam, bu da güzel! İnşallah böyledir. Ama iman bir parti üyeliği gibi bir şey değildir. Kaydolursun ve artık onlardansın. Yok öyle bir şey. İman her gün kaybolma riskiyle yüz yüze kalıyor. Hele içinde bulunduğumuz zaman tünelinde.  

Kendimize günde kaç defa soruyoruz: İmanımız var mı acaba? Varsa ne durumda? Şu an ölsek imanla mı kabre gideceğiz, yoksa imansız mı? 

Çetin sorular bunlar. Ama bin defa soralım. Kabirde iş işten geçmiş olur. Mahşerde açık ve çıplak kalmaktan iyidir. 

Önce İman Gelir

İmanımızı günlük takviye ve tahkim etmemiz lazım! Günlük ibadet hayatımızın en önünde bu olmalı. Önce iman! Sonra salih amel! Yani namaz ve sair ibadetler sonra gelir. 

Önce iman; çünkü imanımız çok sarsıntılara maruz kalıyor. Adam bir felsefe üretiyor, bir cerbeze yapıyor, bir demagoji tutturuyor: sanırsın Sokrates gibi derin fikirler sıralıyor. Ama yok tabiiki. Sadece imanında şüpheler bırakıp gidiyor.   

Sen bu şüpheleri izale etmek ve imanını sağlama almak için günlerce şüpheler içinde boğuşuyorsun! 

Oysa İslam’ın şüphe duyulacak tek bir meselesi bile yok aslında. Bin küsur yıldan beri test edilmiş, hep güven vermiş, hep sağlam çıkmış! Bu asır insanı daha mı sağlamcı? Yok… Bu asır insanının kafası daha fazla şüpheci, daha fazla agnostik.. O nedenle soruları bitmiyor.  Tahkik edeceğim diye sorular sorarken de imanını kaybediyor. Oysa kafasını bulandıran küfür fikirlerini hiç tahkik etmeden alıyor ve savunuyor.

Dolayısıyla durumumuz vahim! O nedenle günlük Risale-i Nur okumalarımızı artıralım diyoruz. İbadet hayatımızın ilk sırasına Risale-i Nur okumalarımızı koyalım diyoruz. Çünkü Risale-i Nur doğrudan imanımızı tahkik ediyor ve şüphelerden kurtarıyor.