“Melek kalpli canım arkadaşımı kaybettim. Allah rahmet eylesin. Nurlarda yatsın geride bıraktığı tüm sevenlerine baş sağlığı diliyorum. Bu kadar üzgünken: Camideki bazı insanların ortama uymayan kılık kıyafetlerine hem üzüldüm, hem de çok kızdım. [Açık saçık kıyafetleri kastediyor] Maalesef, toplum olarak çok yozlaştık” 

Bu serzeniş ve tepkiye muhakkak herkes hak verecektir.

Yerine göre hareket ve kabul edilen değerlere saygı göstermek inceliğinde olunmasını beklemek, dindar olup olmamak ya da bağnazlıkla ilgisi olmadığı gibi, yersiz davranış gibi yersiz kıyafetlerle toplumda dolaşmanın ve bunu hürriyet olarak adlandırmanın haklı bir dayanağı yoktur. Camide olmadığı gibi, toplu taşımada, okulda, çarşıda da aşırı açık kıyafetlerin teşhirciliğe varan sınır tanımazlığına her kesimden ve özellikle de başı açık hemcinslerimizin tepki verdiğine şahit oluyoruz.  Sabah akşam metroda tramvayda çıplaklık seviyesinde olanları görmekten tiksinti geldi, gözümüz kanadı diye feryat ediyorlar. 

Kategorileştirmekten, yaftalamaktan, kendini kurtulmuş diğerini mahvolmuş sayan bir dil ve niyetle değil elbette; zira bu dil karşımızdakinin sizin de örtülere bürünmüş haliniz bizim göz zevkimizi bozuyor savunmasını getiriyor. Halbuki bu; sığ, çözümsüz, tepelere konuşlanmadan vasat ve kabul göreni gözetmek çağrısıdır. Şarkıcı Asya’nın tepkisi fıtratın çağrısıdır aslında. 

Âdâb erkan eksikliği ve yozlaşma konusunda çok örnekler olsa da bâtılı tasvir etmemek adına onları geçiyorum. Bana çok ibretli gelen birini anlatmak istiyorum. Dindar bir aileye gelin gelen açık bir hanımın fotoğrafları düşüyor sayfamıza, ya da ailemizden birinin kızının nişan merasimi. Açık saçık bir kıyafetle çıkılan merasimde söylediğim tek şey: “Bu ne aymazlıktır, bu ne görgü eksikliği ve düşüncesizliktir” demek. Ben bunu söyleyince geri kafalı yobaz olayım haydi de, dindar bir ailenin içinde o halle arz-ı endam edenin, oynayanın  saygı ve görgü eksikliğini nereye koyalım. Başı açık olmak; üsturuplu bir kıyafet giymeye, hanım hanımcık olmaya engel değildir.

Hassasiyetleri gözetmek ise güzel bir haslet. Ve haddizatında toplumda baskın olan da hâlâ ve çok şükür ki bu haldir. Normalleştirme akımları ve linç kültürünün baskısı ile eğriye eğri diyenlerin sesi cılız, üstelik yenin içindeki kollar kırık olup, hepten dilsiz kalınınca pervasızlık da böyle kolay yol buluyor maalesef. 

Kardeşimle ben ilk gençlik yıllarımızda henüz tesettürlü değildik. Teyzeme yardım için İzmit’in bir dağ köyüne giderdik yazları. Eniştem o köyde imamdı. Ve bize hocanın baldızları derdi köylüler. Başı açık olduğumuzu bilirler, bunu tasvip etmezlerdi gerçi o da onların sığlığı ne yapalım. Ama biz; bizi köye çıkaran kamyona binerken başımıza tülbent alır, uzun etek giyerdik. Çünkü orada kendi isteğimiz değil, bulunduğumuz yerin dinamiği asıldı. Ne kendi kişiliğimizden tavizdi bu, ne de tercihimize bir müdahale idi. Hayat tarzı olarak herkes kendisine yakışanı yapmanın peşinde koşuyor lâkin ince düşünceli ve âdab erkan bilen her yere yakışır. Yozlaşmanın önü ise yakışık almayan her türlü davranıştan kaçınmakla alınır vesselâm.