Buradan hareketle insanların mala ve dolayısıyla rızkını temin ettiği kendi işine odaklanıp ona öncelik vermesi fıtrî bir meylin tezahürüdür. İnsanın dünyadan ziyade ahiret yolcusu olduğu da ayrı bir gerçek. İçinde bulunduğumuz fitne-fesat ve dünyevîleşme asrında ise bunu ancak bir dâvâ uğruna kendini feda edercesine gözü kara olan fedakârlar gercekleştirebilir.

İşte 24 Aralık 2019 Salı günü, dâvâsını en ön sırasına koyan, Nur’un bir kara sevdalısını daha vatan-i aslisine yolcu ettik. Bu serdengeçti, Nur’un Kahramanı Zübeyir Ağabeyin hemşehrisi olan Ermenek Nur kahramanlarından Haydar Açıkbaş kardeşimizden başkası değildi.

Kendisiyle tanıştığımız 1977-78’li yıllardan itibaren, ne zaman bir araya gelsek bizleri, hazır kıt’a, Nurlar’ın hizmetinde olarak güler yüzle karşılar ve daima “Önce dâvâm!” derdi. Bu manada, benim de Ermenek’te bulunduğum, 2010’lu yıllarda bir İstanbul meşvereti dönüşünde bana, “Abi, iki güne yakın devam eden görüşmelerde bizzat görüp tastik ettim. Bazen birilerinin incinmesini bile hesaba katmaksızın, fikirler ifade ederek katkı sunuldu. Bunu bizzat görüp yaşadıktan sonra meşveret sisteminin yaşandığı şahs-ı manevî içinde bulunmaktan iftihar edip, tekraren, Allaha şükrettim” demişti.

1977-78’li yıllarda icra edilen Van Mevlidi’nde karşılaştığımız Ermenek Nur kahramanları, Ermenek’te küçük bir dersanenin olduğundan bahsetmişlerdi. Aradan geçen yıllar sonunda başta Zübeyir Ağabeyin kardeşi Haydar Gündüzalp olmak üzere, “Küçük Haydar” denilen Haydar Açıkbaş ve nice fedakâr Nur kahramanları vesilesiyle Ermenek, adeta küçük bir Isparta olmuştu. Adeta Zübeyir Ağabeyi andıran rahmetli Haydar kardeşimiz, iyi bir Nur Talebesi idi.

Başta muhterem ve fedakâr eşi olmak üzere, geride bıraktığı bir erkek ve iki kız evlâdından her biri, babalarının emanet ettiği hizmet bayrağını güzel günlere taşıyacak evsafta yetişmişlerdi.

Haydar kardeşimizin kahramanlıklarıyla alâkalı hatıralar sayılamayacak kadar çoktur. 

Kızı Hayrunnisa anlatıyor: Babam gerek dükkânımızın ve gerekse evimizin karşısındaki camilerde, bütün vakit namazlarını cemaatle kılmaya özen gösterirdi. Vakit namazını kıldığı camilerde tesbih tanelerinin bazılarının fazla, bazılarının az ve çoğunun ipinin eskimiş olduğunu fark etmişti. Bu tesbihleri toplayıp getirmeye başladı. Ailecek tesbihleri tamire koyulduk. Hastalığını öğreninceye kadar bu işi bıkmadan devam ettirdi. Ermenek’te, bir cami hariç, bütün camilerin tesbihlerini tamir etmiş olduk.

Oğlu Hasan’ın anlattığı bir hatıra: Haydar Gündüzalp Abi sağlığında babamla sohbet esnasındayken babam, Haydar Amcaya, “Bakalım ilk kim ahirete gidecek?” diye sormuş ve karşılıklı lâtifeleşmişler. Sonrasında babam, Haydar Gündüzalp’e “Ben Zübeyir Ağabeyle bu dünyada tanışmadım. O yüzden, eğer sen benden önce gidersen, ben gelince Zübeyir Abiyi de alıp gel ve orada beni siz karşılayarak elimden tutun” demiş.

Hanımının anlattığı bir hatıra: Eşim Haydar Bey, her şeyinde son derece tertipli düzenli ve prensipliydi. Meselâ Yeni Asya Gazetesi olduğunda ise bu hassasiyeti daha da artardı. Her gün gazetenin tamamını düzenli okurdu. Okuduktan sonra gazeteyi sayfaları tam üst üste gelecek şekilde sıvazlayıp düzeltirdi, onun okuduğu gazeteye bakan kişi gazetenin hiç okunmadığını, matbaadan yeni çıktığını zannederdi.

Kızı Şerife Nur’un anlattığı bir hatıra: Babam bir buçuk yıl civarında yaşadığı hastalığı süresi içinde, hiçbir zaman doktorlardan medet ummazdı. Her zaman şifanın Allah’tan olduğunu söylerdi. Bütün hastalığı boyunca yanındaydım ve onun ağzından hastalığı konusunda ne bir şikâyet ne de bir isyan duydum. 

Vefat tarihi olan 24 Aralık günü, önceden yazmış olduğu ve tevafuken bulduğum vasiyetinde de son cümlesi “Görüşmek üzere” şeklinde bitiyordu.