Tartışmanın asıl sahibi durumundaki sivil toplum kuruluşu temsilcileri, medya mensupları ve siyasetçiler kavramları doğru bilmiyor, doğru kullanmıyor. 

Yardımcı olmak için azıcık açıklayalım.

İşçi ücret alır. Ücret ecr kelimesi ile aynı kökten gelir ve emeğin karşılığı anlamına gelir. Az çalışan az hak eder, çok çalışan çok hak eder. Hak edenin hakkını alması için pazarlık yapması mantıklı olduğu gibi, hukukun içinde kalarak güç kullanması ve mesela sendikalı olup işverenle pazarlığa oturması da haktır. 

Maaşı memur alır. Memurun kadro garantisi vardır. Maaş iaşe ile aynı kökten gelir ve iaşe içindir. Memur ömrünü devlete yani millete vakfetmiştir. Az da çalışsa hatta hep boş da dursa devlet ona iaşesini temin için bütçeden maaş verir. Geçinmek için memur olunmaz. 

Bu arada söyleyelim; beyaz yakalı işçiler denilen işçiler de neticede işçidir ve maaş değil ücret alır. Yine akıl ve kalemden ziyade pazı kuvvetiyle çalışan memurlar da memurdur ve onlar da ücret değil maaş alırlar. 

Bir devletin, mümkün olan işlerini, mümkün oldukça, kadro garantisi olmayan ve fakat buna karşılık pazarlık hakkı ve sendika hakkı olan işçilere gördürmesi en doğrusudur. Bunun yerine bu işleri kadro garantisine sahip memurlara gördürmesi bir tercihtir, ama bizce iyi bir tercih değildir. Liyakat esasını bozar, denetimi kısıtlar, verimi düşürür. 

Zaten, devlet memurları içinde gerçekten memur olanların yani gerçekten maaş alması gerekenlerin oranı bizce toplam memurlara nisbeten yüzde yirmi civarındadır. Onlar da devletin özel sektöre devredemeyeceği hizmetleri gören; yargı personeli, bürokrat, suçluyu kovalayan polis gibi memurlarıdır.

Kadro garantisi kamu hizmetlerinde verimsizlik sebebidir. Hastanede çalışan bir hemşirenin yaptığı iş devlette de özelde de çalışsa aynıdır. O halde nerede çalışırsa çalışsın çalışmasının tam karşılığını yani ücret almalıdır. Özel hastanedeki hemşirenin akşamın beşinde dahi güler yüzlü hizmetine karşılık, devlet hastanesindeki hemşirenin sabahın onundaki asık suratı, kadro garantisinin verimsizliğe sebep olması riski açısından çok şey anlatır. 

Milletvekillerine gelince, onlar maaş da ücret de almazlar. Ucu kendi ellerinde olan devlet bütçesinden kendi takdirlerine göre vekalet ödeneği alırlar. Maaş almazlar zira devletin memuru değildirler. Ücret almazlar zira işçi değildirler ve aldıkları şey emeklerinin karşılığı değildir. 

Seçmenin vekillere öncelikle sorması gereken şey bütçeden kendi masrafları için aldığı ödeneğin azlığı çokluğu değildir. Asıl hesap sorulacak konu vekaletin gereğini hakkıyla ve doğru şekilde ifa edip etmedikleridir. 

Basitçe soralım: 600 milletvekilinin ne kadarı Türkiye Büyük Millet Meclisinin komisyon ve genel kurul görüşmelerinde yeterince aktif? Vekillerin ne kadarı müvekkili durumundaki seçmenin derdini dinleyip Meclise taşıma konusunda istekli?

Türk-İş Konfederasyonu, Hak-İş Konfederasyonu, DİSK Konfederasyonu, Memur-Sen Konfederasyonu, Birleşik Kamu-İş Konfederasyonu, Kamu Çalışanları Hak-Sen Konfederasyonu, Çalışan-Sen Konfederasyonu, Tüm Memur-Sen Konfederasyonu, KESK Konfederasyonu, Devlet Memurları Konfederasyonu (DMK) gibi STK’lar da kendi üyelerine sorup cevap versin. 

Elhasıl, bize yeni bir siyaset ve yeni bir Meclis lâzım.