İçselleştirilemeyen inanç ve sevgi ritüele dönüşür. İnandığınız gibi yaşamazsanız, yaşadığınız gibi inanmaya başlarsınız. Oysa “İştir kişinin aynası lâfa bakılmaz” der Ziya Paşa. İnanç ve sevgi herhangi bir çıkar uğruna satış değil bağıştır. Sevgi yaratılanı sevmektir, yaşatmaktır, korumaktır.    

Sanal hayattan gerçeklik hayata dönüş gerçekleşmedikçe; kısır döngü devam eder. Bu döngünün ülke ve topluma hiçbir yararı yoktur. Söylem eylem için, zarf mazruf içindir. Bir cümlenin değeri içinde bulunan kelimeler değil, taşıdığı anlam ve vermek istediği mesajdır. 

Gerek inanç gerekse sevgi; insanı ayakta tutan temel dinamiklerdir. Sevgi eylemdir. Eyleme dönüşerek yansımayan hiçbir söylem sevgi değildir. Coşku ve heyecan üretmeyen hiçbir eylem ve söylem sevgi değildir. 

Sevgi öznedir. Her kişi başkalarının yapıp yapmadıklarından değil kendi yapıp yapmadıklarından sorumludur. Bunu sorgulama zorunluluğu taşır. Sevgi hayattır. Hayat anı anlamlı ve farkındalıklı yaşamaktır. O halde anlamsız geçen her an ziyan olmuş zamandır.

Sevgi sanattır. Sanat ruhu dinlendirir. Sevgi armağandır. Bu armağanın kaynağı sevginin şiddetini ve büyüklüğünü gösterir. Sevgi adalettir. Adaletin olmadığı yer; ezadır, cefadır, zulümdür.  

Sevgi hürriyettir. Hürriyet masumiyettir. Masum olduğunuz kadar hür. Suçlu olduğunuz kadar esirsiniz. Gerçek hürriyet vicdanen masumiyettir. Sevgi iyiliktir. İyilik karşılıksız yapılan yardımdır. Sevgi vefadır. Vefa unutmamaktır. 

Sevgi tahammüldür. Sevgi güzelliktir. Güzel gören güzel düşünür, güzel düşünen hayatından lezzet alır. Sevgi doğruluktur. Olduğu gibi görünmek, göründüğü gibi olmaktır. Sevgi emektir. Tüketmekten çok üretmektir. 

Sevgi paylaşmaktır. İyilikten, güzellikten ve ihtiyaçtan yana ne varsa paylaşmak. Sevgi adanmaktır. Uğruna, elinden geleni yapmaktır. Sevgi katlanmaktır. Bir göz hatırına çok gözleri sevmektir. Sevgi değerini bilmektir, sevdiğini belli etmektir. Sevgi sözde değil özde anlamak ve gereğini yapmaktır. Zarfta mazrufu, sözde manayı görmek anlamaktır. 

Sözün özü: Hamasi ve afakî söylemlerden öte yaşanılan zaman diliminde ihtiyaç duyulan eylemi yapmak ve şikâyetçisi olma yerine çözümün bir parçası olabilmektir.   

Sağlıklı toplum için temel ihtiyaç; iletişim becerisini kazanmak, anlamak ve anlaşılmak için gerekli köprüleri kurabilmektir. Sözü; sevgi dervişi Yunus Emre’nin deyişi ile bağlayacak olursak: “Gelin tanış olalım,/ İşi kolay kılalım,/ Sevelim sevilelim,/ Dünya kimseye kalmaz.”