Bugünkü sistemde meclisin etkin bir fonksiyonu yoktur. Meclis, tehlikeli durumlar için bir sigorta ve denetleme işlevini taşıyamamaktadır. Emir komuta anlayışı ile onaylama söz konusudur. Bu sistem her türlü denetimden uzak olarak çalışmaktadır.

Günümüzde ülkeler arası savaş anlayışı değişmiş; savaşlar ekonomik, teknolojik ve vekâlet savaşlarına dönüşmüştür. Kalkınmış ülkeler çıkarlarına yönelik savaşı kendi ülkesi ve kendi askeri ile değil; hedef ülkeleri kendi içinde savaştırdıkları ve paralı asker kullandıkları, bu şekilde menfur ve menhus hedeflerine ulaştıkları görülmektedir. 

Bunun için uyguladıkları strateji; 

İç barışı bozmak, kardeşi kardeşe kırdırmak, her türlü istismara yol vermek, güven ve adaleti yok etmek, iç güvenlik sorununu çözümsüz hale getirmektir. 

Kin ve nefreti körüklemek, sevgi ve saygıyı yok etmek, ortak akıl ve vicdanı susturmak, tek seslilikle ülkenin geleceğini ipotek altına almak isteryenler olur. 

Gayrimeşrûlaştırma ve borçlandırma ile müdahale ortamını hazırlamaktır. 

Bu uygulamaları Irak’ta, Libya’da, Suriye’de demokratikleştirme adına yaptılar. Dış düşman bilinçli, iç cephe bilinçsizce; her ikisi aynı değirmene su taşır. Ne yazık ki o dönme dolaplarda ve değirmen taşında un ufak edilen bu ülke toplumu olacaktır. 

O halde ne yapmalı? Bu girdaptan nasıl çıkmalı; 

Ülke çıkarının öncelenmesinin erdem olduğu bilinci kazandırılmalı, 

Provokasyona gelinmemeli, içte kazançlı çıkanın olmayacağı bilinmeli,  

İçte mücadelenin ikna ile olacağı, zorla olamayacağı bilinmeli.

Körü körüne taraftarlıktan çıkıp, akıl tatilden döndürülmeli ve başkasının cebine konmamalı.

İnancın ve vatanseverliğin gereği; birlikten, beraberlikten, adaletten geçtiği unutulmamalıdır. En büyük düşman; cehalet, zaruret, ihtilâftır. Bu üç düşmana karşı; birlikte durulmalıdır.