Toplumdaki huzur ve mutluluğun yolu; hak, hukuk, adalet, güven ve barıştan geçmektedir. Demokrasi beşerî sistemler içerisinde en âdil ve kabul gören yönetim sistemidir. Günün ihtiyaçları dikkate alarak gerekli yatırımların yapılması, insan kaynaklarının buna göre hazırlanması ve refahın âdilane paylaşımı ile gerçekleşir.

Öğretmenlik yaptığım ilk yıllarda eğitim sisteminden memnun olmadığım için, A.Ü. Eğitim Fakültesi Eğitim Program Geliştirme Lisans tamamlama programına katıldım. Ancak çeşitli sebeplerle eğitime ara vererek askerlik görevine intisap ettim. Bilâhare askerlik sonrası G. Ü. Eğitim Bilimleri bölümünü okuyarak, MEB Özel Eğitim Daire Başkanlığı’nda eğitim uzmanı olarak görev aldım. İlk dikkatimi çeken durum Alt Özel sınıfların oldukça fazla olmasına rağmen Üst Özel sınıfların yokluğu idi. Oysa normal dağılım eğrisine göre öğrencilerin eşit sayıda olma gereğidir. Bu durum bize üst özel sınıf öğrencilerinin göz ardı edildiğini göstermektedir. Eğitim süreci uzun soluklu ve istikrarlı çalışmayı ve değerlendirmeyi gerektiren bir süreçtir. Bu süreci ideolojik düşüncelerle yapılandırmak ve yönetmeye çalışmak; başarıyı felç eder ve sistemi çökertir. Eğitim sisteminin genel ilkelerinden birisi de yönlendirmektir. Ne yazık ki hâlâ gerçek anlamda çocuklar hayata ve mesleğe yönlendirmemekte, ideolojik savrulmalarla okullaşmaya gidilmektedir.

Siyaset hayatın her anını ve alanını kuşatan hizmet alanıdır. Bu alandaki hizmete kendini adayanlar; millet menfaatini esas almalıdır. Aksi takdirde siyaset kirlenir. İdeolojik ve kirli siyaset girdabındaki toplum, adalet ve güven duygusunu kaybeder.

Bu gün yaşanan; ideolojik ve kirli siyaset girdabından çıkmak elzemdir. Bunun da yolu temiz toplum, temiz siyaset anlayışına yönelik düzenlemelerdir. Bu ülkede herkes eşit haklara sahip, hür seçme ve seçilme tercihine sahiptir.

Ülkeler dış dinamiklerden ziyade iç dinamiklerle gelişir ve zenginleşir. Unutulmamalıdır ki “el atına binen çabuk iner”, “karşılıksız para alan, emir de alır”. Ekonomik hürriyeti olmayanın; sosyal ve kültürel hürriyeti de olamaz.

Ortak akılla oluşturulacak eğitim ve siyaset politikası ile çağın problem ve ihtiyaçlarına cevap aranmalıdır. Hak ve sorumluluklarını bilmeyen ve yanlışlıkları sorgulamayan taraftarlar; yetki verdiklerini müstebit yaparlar. İstibdat; gelişim ve değişimin en büyük düşmanı, çağdaş dünyanın yüz karası yönetim anlayışıdır.

Çağın en belirgin hastalıklarından birisi de; doyumsuz hırslarına kapılıp her şeyi sahiplenmek, başkalarına hayat hakkı tanımamaktır. Hayat fani, ölüm anidir. Burada Mahzun’un şarkı sözü hatırlanmalı: Hepimiz kardeşiz/Bu öfke ne diye. Yaşamak dururken/ Bu kavga ne diye.

Allah milletimize basiret versin.