Bediüzzaman, ahirzamanın en önemli vasıtası basın/yayın/gazete ve medya sair unsurlarının da önemini, ölçü ve prensiplerini ortaya koymuş, tecdid etmiştir: 

Elbette nev-i beşer (insanlık), âhir vakitte ulûm ve fünûna dökülecektir. Bütün kuvvetini ilimden alacaktır. Hüküm ve kuvvet ise, ilmin eline geçecektir.  

Hem, o Kur’ân-ı Mu’cizü’l-Beyân, cezâlet ve belâgat-ı Kur’âniyeyi mükerreren ileri sürdüğünden, remzen anlattırıyor ki:  

“Ulûm ve fünûnun (ilimler, fenlerin) en parlağı olan belâgat (muhatabın anlayacağı ve gerektiği tarzda söz söyleme sanatı) ve cezâlet (ince ölçülmüş, biçilmiş tesirli ifade), bütün envâıyla âhir zamanda en mergub (arzulanan, istenen, rağbet edilen) bir sûret alacaktır. Hattâ, insanlar kendi fikirlerini birbirlerine kabul ettirmek ve hükümlerini birbirine icrâ ettirmek için, en keskin silâhını; cezâlet-i beyândan (düzgün, tesirli, bildirimden) ve en mukàvemetsûz kuvvetini, belâgat-ı edâdan (üslûp ve ifadedeki belâgattan) alacaktır.” (Sözler, Enstitü/internet, s. 239-240) 

“Heyet-i içtimaiyeyi/sosyal hayatı faaliyet ve harekete götüren çok ukde-i hayatiyelerden birisi fikr-i edebiyat”, yani, ediplik/yazarlık/gazetecilik, matbuat/basın-yayın/medyadır diyerek çağımızın en önemli iletişim, eğitim ve terbiye vasıtası olduğuna da vurgu yapar: “Gazeteler iki vazife-i mühimmeyi deruhte etmiştir (yüklenmiştir). 

Çünkü, iki rütbeye mazhar olmuştur: Birincisi dellâlü’l-mehasinü ve’l-meayib (ayıpları ve güzellikleri ilân eden), yani, gidişattaki müsbet-menfi/olumlu ve olumsuz gelişmeleri duyurup halkı bilgilendirmek; 

İkincisi hatibü’l-umumî (herkes adına konuşan) veyahut mürebbiyyü’l-efkâr (fikirleri terbiye eden, olgunlaştıran, geliştiren) ile hatîb-i umumî ve mürebbî-i efkâr olmak. (Bediüzzaman, ESDE, Nutuk, Yeni Asya Neşriyat, Mart 2009, s. 187)