Eski bir fotoğraf...

Arkadaşlarım, ve saire...

Ağlamak geldi içimden.

Zaman bir rüzgâr gibi...

Savurmuş herbirimizi...

Hayatı doyasıya koklamak elimizdeyken oradan -o gençlik hızıyla- uzaklaşıp altmışlı yılların merdivenini ağır ağır tırmandığını görünce ağlasan ne!

Haşim işte bu yorgun adımları döşemiş yollara:

“Ağır ağır çıkacaksın bu merdivenlerden.

Eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak…

Ve bir zaman semaya bakacaksın ağlayarak.”

***

Zamandan, ayrılıklardan, mecazi aşk yangınlarının küllerini eşelemekten müştekilerin bakışları bana çok tanıdık gelir.

Eyvah, gelmez o günler, o gençlik, o heyecan, o, o, o neler…

Hele ölümün ayak sesleri kendini iyice hissettirdiğinde, dünyanın çok da geniş olmadığını anladığımızda şairlere biraz daha kulak veririz. 

***

Ne hayal peki? Ayrılık mı, ölüm mü, yoksulluk mu?

Şairler hakikati(n ta kendisini) ya  incecik ya görünmeyen iplere dizince bu yüzden uzağımızda kalıyor belki de!

***

Karacoğlan hepimizin derdini bir çırpıda teline dolamış:

“Üç derdim birbirinden seçilmez:

Bir ayrılık bir yoksulluk bir ölüm.”

Hangisi hayal bu üçünden ve şu ân elimizdekilerin ne kadarı hakikat? 

***

Hayalimizde ne varsa koyalım masaya da ne kadarı burada, kabirde, ötede bize yâr ne kadarı bar olacak!

***

Siyah-beyaz fotoğraflar dedim ya?

O zamanlardan çok fotoğrafım da yok. İyi ki de yok; daha çok hayıflanma düşerdi payıma yoksa. 

Siyah-beyaz zamanlara gidiyorum da arada böyle; dönsem mi oralardan ya da kalsam mı en sevdiğim zamanların bir köşesinde…bilemiyorum.

***

Elifba öğrendiğim taş mescit!

Sen de mi uğradın kepçelerin hışmına?

Bilmez ki onlar hatıra sıcaklığını!

Nerdesin doğduğum ev?

Vedalara mı karıştın sende?