* 

Hayır, hayır! Adımı öğrendim bu Ramazan’da da: Âcizliğimin hep yerinde durduğunu… 

* 

Ummadığımız yerlerden/nerelerden geliyordu gelenler, nerelerden?!... 

Düşünsene: 

“Çıktım erik dalına; 

Anda yedim üzümü! 

Bahçe ıssı kakıyıp: 

Der, ne yersin kozumu!” 

Baksana! Erik dalına çıkıyorsunuz; o da ne?! Üzümmüş kısmet, diyorsunuz. 

Bir daha: “O da ne!” Ki…bahçeci geliyor, cevizlerini neden yediğinizi soruyor. 

Ne var ortada?!... 

Yaa! 

*

Yediğiniz içtiğiniz şeylerin sizin olduğunu sanıyorsunuz. 

Sonra imsaklı, iftarlı zamanlar düşüyor içinizdeki/dışınızdaki takvimlere. 

Sular seller gibi akan bir susuzluğunuz var bu çölde! 

Vay, bu çölde ne yapardınız oruç gelip kapınızı çalmasaydı! 

Az şey mi; seni sana hatırlatıyor oruç; hem de haftalarca bekliyor seni. 

Yalnızken bile… yanmışken bile elin suya gitmiyor. 

İnsanlık bu ya… insanlık bu! Yaa! İnsanlık; bu yaa! 

* 

Su, sana yakın olduğu kadar da uzak! İlla emir büyük yerden çıkacak. İllâ, illâ… 

* 

Şimdi özürler dileyelim izinsiz/hatırlamasız yediğimiz/içtiğimiz şeyler adına… 

* 

Gafletin zehir; tefekkürün panzehir olduğunu imzalarız her oruçta. 

* 

Ramazan’da, on bir ay duymadığımız ekmeğin kokusunu duyarız. 

Duyarız da ne mi olur? 

Açlığın dayanılmaz cazibesine kapılanlara sorun! 

* 

Bu nasıl hafifleyiş böyle! Dünya inmiş de sırtımızdan… ve yeniden doğuşun tazeliği gözlerimizde… 

* 

Oruç; öteki aç kalmalara, öteki susuzluklara benzemiyor. 

Bir sırrı beraberinde getiriyor oruç. 

Ne oluyorsa oluyor; kendini sevdiriyor oruç; anlıyorum. 

Bu “sır” bende kalsın; sizinki de sizde...

Her oruçlunun derininde/gözlerinde bu sırdan izler var. İsteyen çözer. 

* 

O’nsuzluğun sonsuz boşluğa bizi düşüreceğini gösteren “Ramazan aynası” olmasaydı, neyi görecektik biz! 

* 

Her açlık, orucumuz; her lokmamız/yudumumuz iftarımız oluyorsa… oruçla tanışmışız demektir. 

* 

Oruç (bize) gelir koşa koşa… 

Biz oruca gideriz açlığımızın bütün haşmetiyle… 

Oruç (bizi) sonsuz doyurmak için gelir. 

Biz ağlarız; oruç güler! 

Biz ağlarız; imsak, anahtarı cebine koyduğu gibi sırra kadem basar. 

* 

Bu âlemin ambarları doyurmaz beni; buz gibi akarsuları kandırmaz… 

Ne de olsa “çöl” burası… 

*

İhtiyaçlarım… hani nerde?! 

Nerde benim hastalıksızlığım, ölümsüzlüğüm?!... 

Burada, bu çölde, ölüm var sana, bana! 

Fakat oruç gelince dolarım da… doyarım da… 

Fırınlar istediği kadar ekmek yapsın; yetmez ki bana!