Cenab-ı Hakk’ın, hakkında, “Sen olmasaydın ben âlemleri yaratmazdım” dediği fahr-i cihân’ın Kâinata nuru doldu, bu gece.  

Habib-i zîşân, hâtemü’l-enbiyâ, fahr-ı kâinat, şefîimiz, efendimiz Hz. Muhammed’e (asm) binler kere binler salât ve selâm olsun. Onurumuz, sürurumuz, nurumuz Efendimize (asm) ithâf, naçizane bir şiir: 

İNSANLIK SANA MEDYUN   

Yazmış ezelden, Seni, nebî olarak kader  

Asırlarca öteden bekledi, durdu, beşer   

Rabbin Seni çok sevmiş; Sana, “Habîbim” demiş   

Kur’ân ahlâkı ile ne de güzel bezemiş  

Bekliyordu, her beşer, yelken gibi sineni  

Canlı cansız her şeyi, şâd edecek sevgini  

Sen gelince, insanlar, “insan” yerine kondu  

Sen gelince, ins ü can, saadete gark oldu  

İstikbâl etti, Seni, gökte nücûm ve kamer   

Dağlar taşlar ağaçlar, bayram etti, serâser  

Sanemler sukût etti, Sen, dünyaya gelince  

Nârı söndü, Kisra’nın; Senin nûrun, inince  

Değer geldi, Seninle, çöle dönmüş âleme  

Senden önce insanlar, sarılıydı, mâteme  

Sen geldin; yüzler güleç, cümle yüreklerse, hür  

Dize geldi, Seninle; cezirede, tüm küfür  

Sen gelince son buldu, yeryüzünde, Sensizlik  

Sona erdi, Seninle; ruhlardaki sessizlik  

Sen geldin; her zerrede, sedâ verdi kâinat  

Sen geldin; sevgin ile mânâ kazandı, hayat  

İnsanlık Sana medyun, her hâl üzre, yâ Resûl  

Dinsizlik, meziyetti; dünya, ahlâktan yoksul  

Gömerlerdi kızları, o gün öyleydi, usûl  

Beşeriyet İslâm’la, etti, topyekûn gusül 

Kadına, değer geldi; arından, pas silindi  

Bilinmezdi o dem de, neydi değeri, kimdi 

Meta idi, pazarda; ekseri, hür değildi  

Geldi dinin, dünyaya, kadın kadri bilindi 

Seraba dalmış gözler; gönüller ise, emvât  

Anlamadı, kimisi; Seni bilmedi, heyhât  

Nûrunla, yok olunca, âlemdeki deniyyat   

Cahiliye, gark oldu; şavkınla geldi, hayat  

Kolay mı, Seni yazmak; tasavvur etmek, Seni  

Üç beş nâkıs kelâmla, çizebilmek resmini  

Kalem kâsır, kalp hâsir, lâtifeler müstetir   

Takdîminden, âcizim; yazamadım, müessir 

Yazamadım, Efendim... 

A. R. A.