Bu kunduz nehir kıyısında kendine ev yapmaya karar vermiş. Bunun için çeşitli aletler gerektiğini düşünmüş.

Çivi, çekiç ve testereye ihtiyaç olacağını düşünmüş. Parası olmadığından ormanda topladığı cevizleri bir çuvala koyup, sırtına yüklemiş ve yola çıkmış.

Gide gide, karşısına bir fare çıkmış. Fare, “Hayırdır kunduz kardeş, nereye?” diye sormuş.

Kunduz da ihtiyaçlarını anlatmış ve nerede nalbur bulabileceğini sormuş. Fare, kunduzun sırtındaki çuvalı görünce, bu bilgiyi üç ceviz karşılığında verebileceğini söylemiş. Kunduz cevizlerin üçünü vermiş. Fare de tepeyi aştıktan sonra kaplumbağa kardeşten ihtiyaçlarını alabileceği bilgisini vermiş. 

Kunduz hemen yola düşmüş. Tepeyi aşmış ama ne bir kulübe ne de kaplumbağa kardeşi görebilmiş. Oradan geçmekte olan bir sincap görmüş ve nalburun nerede bulabileceğini sormuş. O da çuvaldaki bütün ceviz karşılığında ona bu bilgiyi verebileceğini söylemiş. Kunduz, bakmış ki olacak gibi değil. Eğer bütün cevizleri verse, alacağını düşündüğü aletleri neye göre takas edecekti?

Kısa bir müddet sonra kararını vermiş ve bilginin önemli olduğunu düşünerek, bütün cevizleri Sincap kardeşe vermiş. Sincap da ona şöyle demiş;

“Kunduz kardeş, senin alacağın aletlere hiç ama hiç ihtiyacın yok. Çünkü Allah zaten mühendislerin bile yapamadığı işleri, dişinle ve tırnağınla yapabilme yeteneği vermiş. Şimdi doğruca ormana git ve yuvanı kendi çabanla yap!” demiş. Kunduz, sincap kardeşin bu tavsiyesine uyarak gerisin geri, yaşadığı sulak araziye geri dönmüş. Sincap kardeşin kendisine söylediklerini aynen yapmış ve ormanın en güzel yuvalarını kendi elleriyle yapmış. Keskin dişleriyle de baltanın kesebileceği şeyleri yapmış. Görenler hayranlıkla izlemiş onu.

Hatta, başka hayvanlar bile ona ev siparişi vermeye başlamış. Kunduz buna çok sevinmiş. Bir yandan kendi yeteneğini keşfetmiş, bir yandan da geçimini sağlayacak bir mesleğe sahip olmuş. 

Çok ama çok mutlu yaşamış.