Bu bağlamda, sevmek, insan olarak hepimizin fıtratına yerleştirilen temel özelliklerden biridir. Gönlümüz öyle engindir ki; sevgi hususunda sevdikçe daha çok sevmek isteriz. Anne baba sevgisi, arkadaş kardeş sevgisi, evlât sevgisi ve dost komşu sevgisi. Her birinin sevgisi yüreğimizde ayrı bir yer tutar. Sevmek, insanlar arasındaki mesafeleri kısaltır, güzellikleri ortaya çıkartır, engellerin aşılmasına vesile olur. Bu sebeple evlilikte sevginin yeri bir başkadır. Saygı ile taçlandırılan evlilik, yuvayı huzurlu yapar. Ömür boyu sürecek birlikteliklerin temelini oluşturur.

Hayat boyu sevgi ve ilgi vazgeçilmez bir ihtiyaçtır. Birbirine bağlı eşler, sevgi ile aralarındaki muhabbeti ve saygıyı iyice geliştirirler. Hiçbir şey değişmemiş olsa dahi, eşler arasındaki ilgisizlik ve sevgisizlik hissi oluştuğunda, olduğundan farklı gösterir gözümüze hayatımızı ‘’Artık eskisi gibi değil, eskiden eşim bana yardım ederdi, şimdi hiçbir şey yapmıyor, eskiden birlikte gezer dolaşırdık, şimdi bizimle ilgilenmiyor’’ gibi cümleler dilimize plesenk olur.

Sevilmeye öyle çok konsantre oluruz ki; esasında bir sorunu olduğunu belki işlerinin iyi gitmediğini, maddî açıdan bir sıkıntı içinde yaşadığını görmeyiz. Bütün bu sıkıntıları sevgisizlik addeder, boşu boşuna üzülür, en ihtiyacı olduğu anda bir de biz uzaklaşırız, ‘’İşte ilgi, sevgi eksikliği’’ gibi algılanır. İnsan daima sevildiğini duymak ister. 

Bu bağlamda Peygamber Efendimiz (asm) söyle buyuruyor: ‘’Bir kimse din kardeşini severse, sevdiğini ona söylesin.’’ 

Bu hadis başımızın tacı olmalı. İnsanlar fıtrî olarak sevmek ve sevilmek ister. Özellikle evliliklerde sevgiyi dile getirmemiz eşler arasındaki bağları güçlendirir. Hazreti Ayşe validemiz Peygamber Efendimize (asm) kendisini sevip sevmediğini sordu: ‘’Ey Allah’ın Resulu beni ne kadar seviyorsun diye sorunca, Peygamber Efendimiz (asm)’ Evet ey Ayşe seni ‘’Kördüğüm gibi’’ seviyorum diye cevapladı.