Kıssa şöyle cereyan eder: Firavun bir gün, sarayında Mısır’ın en ünlü sihirbazlarını toplar, Hazreti Musa’dan (as) bu sihirbazları yenmesini ister. Sihirbazlar asalarını yere atarlar ve hepsi yılana dönüşür, (Firavun ise Hz. Musa’yı yenmiş olmanın gururu ile sevinirken) Hazreti Musa da (as) Allah’tan gelen vahiyle asasını yere atar, onun asası da yılan olur ve Firavun’un sihirbazlarının bütün yılanlarını yutarak, hakkın ve hakikatin mağlûp edilemeyeceğini ispat eder. (Araf S. 115-116-117-118)

Üstad Hazretleri de, peygamber kıssalarının tarihî bir hikâye gibi okunmamasını onlarda her asra bakan bir ders olduğunu şöyle ifade ediyor: “Güya kıssadan yalnız bir hisse ve bir hikâye-i tarihiyeden bir ibret değil, belki bir küllî düsturun efradı olarak her asra ve her tabakaya hitap ederek taze nazil oluyor ve bilhassa çok tekrarla “Zalimler, zalimler” deyip tehditlerinin ve zulümlerinin cezası olan musîbet-i semaviye ve arziyeyi şiddetle beyanı bu asrın emsalsiz zulümlerine kavm-i Ad ve Semud ve Firavun’un başlarına gelen azaplar ile baktırıyor ve mazlum ehl-i imana İbrahim (as) ve Musa (as) gibi enbiyanın necatlarıyla teselli veriyor.” (Asa-yı Musa, s. 100)

Bu zamanın sihirbazları da daha dehşetli sihirlerle işbaşında olduklarını unutmayalım.

Üstad Hazretleri, bu asırdaki sihirbazları ve sihirlerini şöyle anlatıyor: “Büyük Deccal’ın ispirtizma nevinden teshir edici hassaları (özellikleri) bulunur. İslâm Deccalı’nın dahi, bir gözünde teshir edici manyetizma bulunur… Ben bir manevî âlemde İslâm deccalını gördüm. Yalnız bir gözünde teshirci bir manyetizma gözümle müşahede ettim ve onu bütün bütün münkir bildim. İşte bu inkâr-ı mutlaktan çıkan bir cür’et ve cesaretle mukaddesata hücum eder…” (Beşinci Şuâ)

Yani, insanlardan aldığı cür’et ve cesaretle dinin mukaddes değerlerini ortadan kaldırmaya çalışır. Firavunun sihirli yılanları, bu zamanın insanlarını ahireti unutturarak, rahatı, eğlenceyi, sefahati dünya malı edinmeyi sevdirerek, dünyevî arzu ve nefsanî ve şehevanî isteklerinin esiri yapmıştır.

Bu küfür cereyanının karşısında, bu zamanın Asa-yı Musa’sı olan Risale-i Nur’daki iman hakikatleri de, bütün bu sihirleri yutarak, Firavun’un bu zamandaki temsilcisi olan Deccalizmin ve Süfyanizmin dessasane fikirlerini yer ile yeksan ederek, hak ve hakikatin kıyamete kadar mağlûp edilemeyeceğini ispat etmiştir.

Hazreti Ali (ra) Celcelutiye’sinde Risale-i Nur’dan ve Asa-yı Musa’dan ismen bahseder. “Asa-yı Musa ismi ki, mânevî karanlıklar onunla dağılır” (69. Mertebe) demiş.

Külliyatta bulunan Asa-yı Musa eserinde Üstadımız, bizlere manevî şifa kaynağı olan “Meyve” Risalelerinde, insanın bu dünyada başına açılmış en önemli dâvâsının “imanla kabre girmek” olduğunu,

Daha sonra ahiret âlemini de Esma-i Hüsnalar ile ispat etmiş. Kur’ân’ın belâgatine dair mu’cizelerinden örneklerden sonra yine Celcelutiye de geçen (67. Mertebe) Âyet-ül Kübra Risalesi ile küfrün belini kırmıştır.

Üstad Hazretleri, Asa-yı Musa eserine aldığı Yirminci Sözde; “…mu’cizat-ı enbiya âyetleri, birer hikâye-yi tarihiye olarak değil, belki onlar çok maanî-î irşadiyeyi tazammun ediyorlar. Belki mu’cizat-ı enbiyayı zikretmesiyle fen ve sanat-ı beşeriyenin nihayet hududunu çiziyor, en ileri gayatına (maksatlarına) parmak basıyor, en nihayetteki hedeflerine tayin ediyor…” (Sözler 401) diyerek, Peygamber kıssalarına dil uzatan zındıka komitesini susturuyor, onları lâl ediyor.

Haza min fazlı Rabbi.