İnsanda, kâinatta ve arzda apaçık görünen bu özellikler, bu harika ve mu’cize işlerin ”bir elden” çıktığının delilidir.

Bu mutî askerler,  lisan-ı halleriyle o “Bir”e ibadet ediyor. Kâinatın yaratılışından, kıyamete kadar hükmünü muhafaza edecek olan “itaat ve ibadet” vazifelerini hiç ara vermeden yerine getiriyorlar.

Mahlûkat, eksiksiz ve hiç şaşırmadan, mükemmel bir şekilde itaat ve ibadet etmesi hakkında, Kur’ân ve Risale-i Nur ne diyor bakalım: 1

“Şu âyetin pek büyük hazinesinden bir miskal zerre miktarında, yani zerre sandukçasında olan cevheri gösterir ve zerrenin hareket ve vazifesinden bir nebze bahseder” 2

“Tahavvülat-ı zerrat, Nakkaş-ı Ezelînin kalem-i kudreti, kitab-ı kâinatta yazdığı ayat-ı tekviniyenin hengâmındaki ihtizazatı ve cevelânıdır.” 3 Yani Cenab-ı Allah her zerrenin hareket ve vazifesini yaratılışa ait vazifelerin verildiği zamanda, kıyamete kadar yapacakları vazifelerini sandukçalarına yazmış.

İşte bunun içindir ki; o zerrelerden müteşekkil canlı ve cansız mahlûklar vazifelerini hiç aksatmadan yerine getirirler.

Dünyanın dönüşünü hiç aksatmaması, Güneşin ve ayın, emredildiği şekilde tam vaktinde doğup batmaları, ateşin fıtratında olan yakma özelliği bir itaattir.

Tavuğun yumurta, ineğin, koyunun süt, arının bal vermeleri onların lisan-ı halleriyle yaptıkları ibadettir.

Arz’ın Resulullah’ın (asm) yüzü suyu hürmetine dönmesini ertelemesi, “Ey ateş, serin ve selâmetli ol” emrini alan ateşin Hz. İbrahim’i yakmaması da yine bir itaattir. Kızıldeniz’in, Firavun’un zulmünden kaçan Hz. Musa’ya yol vermesi, Allah’ın emrini alan sivrisineğin Nemrut’un burnundan girerek onu gebertmesi, karıncaların Firavun’un sarayını yıkmaları, Hz. Salih’in devesinin kayanın içinden çıkması da kendini yaratan Rabbine itaatir.

Taş, toprak, hava, su gibi cansız varlıklar; inek, koyun, deve gibi hayvanlar Cenab-ı Hakk’a itaat ve ibadet ederken, insan buna kayıtsız kalırsa, nebatattan ve hayvanattan daha aşağıya düşmüş olmaz mı? 

Dipnotlar:

1- Seb’e Sûresi: 3.

2- Sözler, 30. Söz.

3- Age.